25 jaar eetbuivrij & over hoe ik na 7 jaar boulimia eindelijk het roer om kreeg
“Een eetstoornis, daar kom je toch nooit vanaf?” hoor ik vaak. Op zo’n moment komt de tijgerin in mij boven en wil ik roepen “WEL!!!!”. Dan haal ik adem en zeg rustig: “Het is niet gemakkelijk, maar een eetstoornis daar kun je echt vanaf komen! Ik ben er zelf het levende bewijs van.” Precies 25 jaar geleden, na zeven jaar gevangen te hebben gezeten in mijn boulimia, gooide ik het roer om. Hoe, dat lees je hier.
25 jaar eetbuivrij
Eerlijk gezegd had ik niet eens in de gaten dat het inmiddels 25 jaar geleden was. Het was dat iemand mij een paar weken terug vroeg “Heb je ooit voor jezelf weleens een mooie bos bloemen gekocht dat je je eetstoornis hebt weten te overwinnen?”. “Uhmmm, nee” moest ik schoorvoetend bekennen. Najaar 1992 was ik namelijk wel blij dat het eindelijk achter de rug was, maar ik vond het geen verdienste. “Normaal eten, dat kan toch iedereen?”. Ik wilde ook niet meer stil staan bij mijn eetstoornis, maar juist vooruit. De wereld en het leven in. En dat heb ik toen gedaan. Voluit.
Nu, 25 jaar later én door die vraag sta ik alsnog stil bij deze bevrijding die zoveel voor mij betekend heeft. Waardoor ik me vrij voel in de keuzes die ik maak. Die maakt dat ik in het moment kan leven, zowel mijn gelukkige momenten als mijn zwaarste, verdrietigste of meest gefrustreerde momenten voluit kan voelen en accepteren en iedere dag weer opsta met zin in het leven, mijn werk en de mensen die me dierbaar zijn.
Door mijn werk als eetstoornis coach besef ik ook iedere dag weer waar ik vandaan kom. Dan leef ik mee met de mensen die ik coach. Mannen en vrouwen die, net als ik vroeger, nog gevangen zitten in eetbuien, in niet durven eten, obsessief gezond willen eten of sporten en de angst om te zwaar te worden en controle te verliezen. Op die dagen voel ik me dankbaar dat het mij gelukt is, dat ik het roer om heb weten te krijgen en dat ik vanuit het vertrouwen dat herstel mogelijk is, anderen kan helpen op hun weg naar vrijheid.
Tijd voor een feestje
Tijd dus om alsnog te vieren dat het me gelukt is en dat ik inmiddels 25 jaar eetbuivrij ben. Door zometeen een fles van onze favoriete champagne te kopen en samen met mijn lief van te genieten. Maar ook door met jou te delen hoe ik mijn knop heb omgezet.
Inzicht 1: 7 jaar aanmodderen werkt in ieder geval niet
In oktober 1992, na zeven jaar boulimia, keek ik terug en moest toen helaas concluderen dat al mijn worstelen totaal averechts gewerkt had. Ik wilde namelijk dun zijn en zelfvertrouwen hebben, maar noch het ene, noch het andere was gelukt. Ik werd me dus pijnlijk bewust dat mijn methodes niet werkten:
- Eenzijdige (niet alle voedingstoffen) of strenge diëten (ik heb ze allemaal wel geprobeerd tot smerige shakes aan toe) maakten juist dat ik angstig werd om te eten, ik doorsloeg in niet eten. En maakten ook dat de eetbuien en het jo-jo-en alleen maar toenamen.
- Ook compenseren of mezelf straffen door maaltijden over te slaan, niets lekkers meer te mogen, de lat nog hoger te leggen qua eetregime of sporten en geen leuke dingen mogen doen tot ik mezelf weer onder controle had, werkten niet. De eetbuien werden er alleen maar erger van.
- Denken “het gaat vanzelf wel over” of “het valt wel mee” of “niemand heeft er toch last van” hebben me vele jaren langer in de gevangenis gehouden dan nodig was.
- Denken dat mijn ‘goede voornemens’ morgen wel zouden lukken was ook zo’n leugen die ik maar al te graag geloofde, maar het lukte nooit. By the way, ik had ook geen concreet plan wat ik dan die dag anders zou doen, dus ik bleef elke dag gewoon hetzelfde doen als ik altijd al deed.
Kortom, ik ben zeven jaar lang in hetzelfde kringetje blijven ronddraaien en het lukte me maar niet om hieruit te komen.
Inzicht 2. Zo wilde ik absoluut niet verder
En toen, najaar 1992, stond ik eindelijk stil bij wat het zou betekenen als het altijd zo zou blijven. Nou, daar werd ik niet vrolijk van. Want als het altijd zo zou blijven:
- Zou ik altijd moeten blijven leven met mijn geheim wat behoorlijk eenzaam voelde.
- Zou ik nog steeds maar half leven. Mijn obsessie voor eten en gewicht, zorgde er namelijk voor dat ik vaak maar half aanwezig was bij gesprekken, terwijl ik intussen zat te piekeren of het eten wel gezond was, ik er niet dik van zou worden, hoe ik het zou kunnen compenseren of hoe ik zo stiekem nog een eetbui zou kunnen plannen of zou kunnen braken.
- Zou mijn gezondheid er niet op vooruit gaan want ik had best door dat je te barsten eten, braken en mezelf uithongeren niet bepaald gezond was voor mijn lijf en gebit.
- Zou ik niet het beste uit mezelf kunnen halen, mezelf ontwikkelen, kunnen ontspannen of een goed voorbeeld zijn voor als we kinderen zouden krijgen.
Eigenlijk had ik door mijn geheime boulimia, het idee dat mijn leven één grote leugen was.
Inzicht 3. Zo wilde ik het wel
Ik maakte voor mezelf een lijstje met die dingen die ik het belangrijk vond:
- Voluit mezelf kunnen zijn en durven vertrouwen op mezelf.
- Open, eerlijk en oprecht zijn naar mezelf en anderen.
- Fit en gezond zijn en ontspannen met eten en mijn lichaam om kunnen gaan.
- Mezelf ontwikkelen als mens en in mijn werk, genieten (alleen of met anderen) en de wereld ontdekken.
- Kinderen krijgen en daar goed voor kunnen zorgen en dat kon alleen als ik goed voor mezelf zou kunnen zorgen.
Dit waren allemaal hele belangrijke dingen voor me. De zin van mijn bestaan. Datgene waarom ik hier op aarde ben. Zolang ik mijn focus bleef leggen op perfect eten en dat perfecte gewicht, dan zouden al deze dingen nooit lukken. Want anders was het natuurlijk al lang gelukt. Zeg nou zelf, zeven jaar proberen, zou toch zeker resultaat moeten opleveren.
Inzicht 4. Ik verlegde mijn focus
Toen ik eenmaal doorhad wat ik niet meer wilde en wat wél, toen pas kon ik de knop omzetten. Vanaf dat moment werden de punten van inzicht 3 mijn belangrijkste focus. Dat was waar ik naar onderweg was. Dat waren mijn ijkpunten waar ik alles aan kon toetsen. Dus ook als ik me rot voelde, twijfels had of als er eetgedachtes, eetdrang of compensatiedrang bij me opkwamen. Ik toetste alles aan mijn focus en verwierp wat ik dacht of voelde als het niet voldeed aan mijn doel. Niet altijd gemakkelijk, maar het moest.
Inzicht 5. Eten weer leren gebruiken waarvoor het bedoeld is
En tot slot moest ik natuurlijk ook ‘normaal’ leren eten om ook daadwerkelijk te kunnen herstellen. En dat werkte alleen maar als ik volgens deze twee regels ging leven.
Gebruik eten alleen waarvoor het bedoeld is
Gebruik eten alleen om je lijf te voeden en om ontspannen van te genieten (alleen of met anderen). En hiervoor is het nodig om regelmatig, waardevol en voldoende te eten zodat je lichaam alle bouw- en brandstoffen krijgt die het nodig heeft. Geef je lijf wat het nodig heeft, dan krijg je meer rust en verdwijnt de fysieke drang tot eetbuien.
Leer op een andere manier tot rust te komen als je last hebt van onrust, emoties en dranggedachtes en -gevoelens rondom eten.
Eten is een destructieve oplossing bij onrust, angst, verveling, stress, piekeren, negatieve gedachtes, etc. Je lost je probleem niet werkelijk op en je overvoert je lijf. Zolang je je rot voelt, kun je trouwens niet eens helder nadenken (je bent ontoerekeningsvatbaar) dus is het sowieso handig om even geen besluiten te nemen. Zoek constructieve oplossingen die duurzamer zijn en je op een gezonde manier tot rust brengen.
Kortom, ik moest leren luisteren naar het waarom van mijn eetbehoefte.
Mijn focus op wat ik wél wil en deze twee eetregels hebben me de afgelopen 25 jaar door het leven geholpen. Nadat ik mijn knop om heb gezet, heb ik mezelf wel regelmatig moeten toespreken of moed in moeten praten, maar ik ben nooit teruggevallen (wat een unicum blijkt te zijn, dus ik heb geboft). Maar zelfs als je terugvalt, is het enige wat helpt: weer opstaan, je redenen om te willen veranderen er weer bij pakken en de twee eetregels toe te passen. Alle leren gaat met vallen en opstaan.
Probeer het uit en wie weet kun jij binnenkort ook vieren dat je XX dagen, weken, maanden, jaren eetbuivrij bent.
Op jouw vrijheid,
Meer lezen?
34 thoughts on “25 jaar eetbuivrij & over hoe ik na 7 jaar boulimia eindelijk het roer om kreeg”