Angst om te vallen

Gespannen, angst om af te gaan, uit te glijden, te vallen of te falen. En verdorie, dan gebeurt datgene waar je bang voor was ook nog eens. Shit. Tijdens een wankele wandeling door de sneeuw werd ik me bewust wat er in die situaties precies gebeurt en ook wat je eraan kunt doen.

.

Glibberen door de sneeuw

Het sneeuwde. Ik liep in het donker van station Utrecht terug naar huis. De weg was wit en glibberig en mijn schoenen met leren zolen en een hak niet echt “snow-proof”. Ik liep voorzichtig en probeerde niet uit te glijden. Om me heen zag ik nog een andere vrouw wat houterig en gespannen lopen. Voor me liepen twee jongens. Ze hadden duidelijk lol. Maar ook zij liepen vreemd en maakten daar grapjes over. Onder andere dat je met dit weer gaat lopen als een “pinguïn”. Ik moest lachen en zei in het voorbijgaan “Ja, dat ziet er niet echt intelligent uit”. Een blik van verstandhouding en wederzijds een brede grijns en ik liep weer verder.

En toen had ik door. Ik keek om me heen naar de andere mensen en hun lichaamshouding. Ik voelde aan mijn eigen lijf wat ik deed en moest toen hardop grinniken. Lekker bezig Charlie! En totaal niet werkzaam. Als je namelijk gaat lopen vanuit angst om te vallen of uit te glijden maak je namelijk de grootste kans om dat juist te doen. Want wat doe je als je bang bent om te vallen?

• Je gaat kleinere stapjes zetten.
• Je trekt je schouders op.
• Je trekt je nek een beetje naar binnen soms zelfs met je hoofd naar voren.
• Je ademhaling wordt oppervlakkig en soms houd je je adem in.
• Je lijf voelt gespannen.
• Je zet je voeten heel voorzichtig neer alsof je op eieren loopt.

Voel maar eens wat er bij jou gebeurt als je zelf over een glibberige ondergrond loopt.

Angst om uit te glijden

In plaats van steviger staan en lopen voelde hoe ik nu liep juist heel instabiel, wankelig en angstig. Eigenlijk nam mijn angst om uit te glijden alleen maar toe. Grappige gewaarwording. Naast me bij het stoplicht zag ik nog een jongen die inderdaad precies deed wat ik ook deed. Ik zag het vooral aan zijn opgetrokken schouders, zijn hoofd vooruit in plaats van boven zijn lichaam en een naar binnen gekeerde blik.

Ik ontspande acuut mijn schouders en liet ze zakken, verschoof mijn ademhaling van boven in mijn longen naar onderin mijn buik en liet mijn energie en aandacht door mijn benen stromen naar mijn voeten. Alsof ze groot en breed waren en versmolten met de grond (alsof ik helemaal niet die hakken had). Ik voelde mezelf gelijk ontspannen (zowel mijn lichaam als mijn hoofd). Ik had meer oog voor het mooie van de witte wereld om me heen, de andere mensen die er ook liepen. En het fascinerende was dat ik opeens helemaal niet uitglibberde. Iedere stap die ik deed was resoluter en leverde me energie op in plaats van dat deze energie kostte. Ik kwam nog na grinnikend thuis.

3 Simpele tips

Eigenlijk wist ik het wel. Als je bang bent of angstig voor iets, is dit één van de mechanismes die gaan spelen. Je adem inhouden, verkrampen, extreem voorzichtig worden en maar kleine stapjes durven zetten. Toch overkomt het mij, en misschien jou ook wel, regelmatig. Soms zelfs dagelijks. De oplossing is simpel en hoe vaker je het doet, hoe eerder je jezelf weer kunt herpakken.

1. Voel dat je angstig of gespannen bent (meestal merk je het aan je lichaam).
2. Accepteer dat het zo is.
3. Laat je schouders zakken en adem diep naar je buik en je voeten.

Door de ontstane ruimte krijg je dan weer kijk op wat werkelijk het handigst is om te doen in deze situatie en houd je ook de energie over om dat te kunnen doen.

Meer lezen over dit onderwerp? Lees dan ook het volgende blog: 10 Stappen om paniek om te zetten in kracht

Wat is jouw ervaring?

Wanneer ben jij gespannen, bang om af te gaan, te vallen of uit te glijden? Probeer de komende dagen de drie tips eens uit en kijk hoe het dan gaat. Deel je ervaring in het reactieveld hieronder.

 .