Jezelf blootgeven. Durf jij dat? En ik?
In één week een filmpje, reacties op een oud blog, een artikel in de Volkskrant en gesprekken met coachees en collega’s. Slechts één thema: Jezelf blootgeven. Letterlijk of figuurlijk. Durf jij dat? En ik? Dit blog moest geschreven worden.
.
Het filmpje
Eline van de Veen van Zin in Buiten en Cora Bastiaansen stuurden mij dit filmpje met de tekst “voor je volgers”. Ik was er stil van. Kijk vooral en lees dan ook het blog dat Jae West hierover schreef.
Het artikel
Van de zomer las ik het boek “Kom hier dat ik u kus” van Griet op de Beeck. Prachtig, indringend boek over alles wat wel gevoeld en niet gevoeld mocht en kon worden en alles wat wel en niet gezegd kon en kan worden. Pijnlijk, aandoenlijk, ongemakkelijk en zo mooi. En alles wat niet gezegd en gevoeld kon worden, legt dan toch feilloos bloot wat er is. In al z’n kwetsbaarheid.
Haar artikel volgde dit weekend: “Waarom zo weinig zeggen?” (uit een prachtige serie in de Volkskrant).
En dan nog reacties op het blog “Taboe doorbreken geeft lucht” en de gesprekken en mailwisselingen over jezelf blootgeven. Letterlijk de kleren uit? Of juist figuurlijk door wel of niet aan je omgeving te vertellen dat je hard werkt om van je eetstoornis af te komen. Of praat over andere ongemakkelijke onderwerpen en taboes. Wat is dat toch met jezelf blootgeven en hoe doe ik dat eigenlijk?
Mezelf letterlijk blootgeven. Durf ik dat?
- Bloot op het naaktstrand of de sauna? Geen enkel probleem. Iedereen is gelijk (want bloot) en je vindt er echt alle soorten en maten lichamen dus dan kun je zelf ook ontspannen. Heerlijk. Alhoewel het daar plotseling tegenkomen van een collega of vriend toch opeens wat ongemakkelijk voelt.
- In de Any Body dan van de Viva? Zou ik vroeger niet durven, maar nu wel, denk ik.
- In de Any Body en dat ook iedereen weet dat ik het ben? Uhm, daar moet ik nog even over nadenken. Lijkt me beetje “awkward”.
- Een mega kort broekje op het strand oké, maar midden in de stad vind ik dat met mijn bijna 50 jaar, inmiddels een beetje ongemakkelijk voelen (alhoewel man- en dochterslief zeggen dat het best kan).
- M’n grijze haren niet meer verven (4 jaar geleden) vond ik ook zo’n moment van mezelf blootgeven (brrr, eng). Maar nog nooit zo blij geweest met m’n haar nu als “natural grey”.
- Uhm …. en bloot of in ondergoed op een plein tussen allemaal geklede mensen zoals Jae West in het filmpje, zover ben ik ook nog niet en hoef ik eerlijk gezegd ook niet van mezelf.
Hoe zit het met figuurlijk?
Nou, tegenwoordig klink ik wel zo stoer met mijn blogs over “Een emmer kots in de kast” en “Wat een blunder. Moest ik nu lachen of me enorm schamen?”, maar zo is het echt niet altijd geweest. Niemand wist dat ik boulimia had toen ik er nog middenin zat. En mijn partner die het op een gegeven moment wel wist, hield het ook heerlijk voor zich. Verstopt, verborgen, niemand die erbij mocht of kon.
En ik was (en ben soms nog steeds) meester in het verbergen van mijn gevoelens. Sprong gelijk in de actie en het regelen zonder even stil te staan, laat staan te uiten wat er werkelijk aan de hand is. “IJskoningin” kreeg ik weleens te horen (AU). Terwijl onder dat onpeilbare ‘ik-heb-niemand-nodig-laagje’ enorm veel onzekerheid, emoties en kwetsbaarheid schuil gingen. Het stomme was dat ik niet eens door had wat er nou mis was met wat ik deed. Dat ik me niet bloot gaf maar verschuilde achter een muur. Nog steeds een valkuil waar ik me bewust van moet zijn in drukke, stressvolle tijden.
Ik merk nu dat hoe meer ik mezelf uit en laat zien en horen wat me bezig houdt, hoe gemakkelijker wordt om mezelf bloot te geven. Bijvoorbeeld over mijn alles verlammende angst toen ik tijdens een training in mijn eentje op een podium moest zingen.
Of afgelopen week nog. Onze oudste dochter gaat deze week op kamers in Enschede. En wij stapten vol in de doe-regel-help-modus en sloegen aan het klussen, meedenken, steunen, helpen, verhuizen, etc. Tot ik ’s avonds in mijn bed lag en de tranen langs m’n wangen voelde biggelen. Opeens realiseerde ik me dat het voor mij/ons ook heel veel betekent. Dat dit de overgang is naar een nieuwe fase en ik haar heel erg ga missen (met al haar grappen, vrolijkheid, nukken, ongemakkelijkheid, hulp, eigenzinnigheid en nog veel meer). Dat beseffen en delen met anderen en m’n tranen gewoon maar eens laten stromen, dat is zo fijn.
Ik merk dat als ik mezelf blootgeef, het mij helpt mezelf beter te begrijpen, maar ook te ontladen, verteren en verwerken. Mezelf blootgeven, brengt me ook dichter bij anderen. Doordat iedereen kan zien dat ik een echt mens ben, van vlees en bloed. Met positieve en minder positieve kanten en dagen. Pas dan heb ik opeens gesprek dat echt ergens over gaat. Van mens tot mens. Een gesprek dat ook weer ruimte geeft voor de ander om zichzelf bloot te geven.
Waarom ik het nu durf en vroeger niet?
Ik ben meer mezelf. Ben niet meer zo bang voor wat andere mensen van mij denken. Ik weet dat ik net zo kwetsbaar ben als ik mezelf maak. Ik krijg over het algemeen zeer positieve, lieve en open reacties van anderen als ik mezelf open en kwetsbaar opstel en bloot geef. En mocht iemand vreemd reageren, dan betrek ik het niet (alleen) op mezelf. Maar misschien nog wel het belangrijkste: ik vind het vooral leuk en fijn om “echt” contact te hebben.
9 thoughts on “Jezelf blootgeven. Durf jij dat? En ik?”