Mijn lijf heeft last van mij

Grrrr. Wat baal ik. Ik lijk wel een oud wijf. Ik heb steeds meer lichamelijke klachten. Na jaren is opeens m’n eczeem (met gek makende jeuk) terug. En nu ook nog een oude kwaal die al twee weken lang heftig opspeelt. Mijn onderrug zit helemaal vast. Bij iedere beweging schiet het erin, ik slaap slecht, kan nauwelijks rechtop zitten en lopen en alleen bij de gedachte aan yoga en sporten krijg ik al pijnvisioenen. Ik ben boos en gefrustreerd. Totdat ik opeens denk aan wat ik uit de NLP leerde. 

“Je hebt geen last van je lijf. Je lijf heeft last van jou”

Tja, daar zit ik dan. Met m’n eczeem en pijnlijke rug. Waar ik echt enorm last van heb. En dan die moraliserende zin: “Je lijf heeft last van jou”. Liever had ik gehad dat het niet aan mij lag. Dat ik inderdaad boos mocht zijn op mijn lijf dat me in de steek laat. Dat het gewoon een lichamelijk probleempje was dat je met een zalfje of een massage zou op kunnen lossen. Maar ik vrees inderdaad dat het andersom is. Dat ik zelf de boosdoener ben van mijn kwalen. Want als ik de film even terug draai, realiseer ik me dat ik zelf totaal niet heb geluisterd naar de signalen die mijn lijf me al maanden, misschien zelfs jaren, gaf.

Een kei in doorgaan

Ik ben namelijk een kei in door blijven gaan, ook al is mijn lijf en hoofd doodmoe. Als het moet tot diep in de nacht en zonder pauzes te nemen. Dus werkte ik de afgelopen vier jaar harder en meer uren dan ik ooit deed. Om als het moest, ook al zat mijn agenda al vol, nog een extra klant aan te nemen als die dringend hulp nodig had. Om naast mijn praktijk, mijn boek te schrijven en uit te geven. Of afgelopen jaar flink wat uren in een studie te stoppen zodat klanten sessies weer deels vergoed kunnen krijgen door verzekeraars. Mijn agenda zat tot de nok toe vol afgelopen jaren. Maar natuurlijk maakte ik ook nog tijd om te klussen in huis en om bij te kunnen springen bij onze kinderen of familie als daar extra zorg nodig was.

Een kei in struisvogelgedrag

Om dat doorgaan te kunnen blijven doen, heb ik een paar fijne vaardigheden tot mijn beschikking. Naast een enorm doorzettingsvermogen en plichtsbesef, kan ik namelijk heel goed over mijn lichaamssignalen en gevoel heenstappen. Voor het ‘goede doel’ natuurlijk. Dus ik negeer dan gewoon mijn moeheid, spanning, hartkloppingen, eerste plekjes van eczeem (zullen wel wegtrekken) en pijntjes. Tja, struisvogelgedrag dus en daar pluk ik nu de wrange vruchten van.

Als je lijf klaar is met jou

Mijn lijf is namelijk wel een beetje klaar met mij nu en zet nu zwaarder geschut in. Dus ergere pijn, meer eczeem, meer jeuk, druk op de borst, een opgejaagd gevoel en nog slechter slapen. Tot ik wel wil luisteren.

In december, toen ik die rugpijn en druk op mijn borst erbij kreeg, was het zo ver. Ik was eindelijk bereid te luisteren naar de boodschap:

“Mijn rug heeft last van mij.”

“Mijn huid heeft last van mij.”

“Mijn immuunsysteem heeft last van mij.”

“Mijn lijf heeft last van mij”

Blij met mijn lijf

Met mij gaat het inmiddels weer goed. Ik heb actie ondernomen door in december twee weken de deur van mijn praktijk dicht te trekken en rust te pakken. En dit jaar ben ik goed begonnen. Ik heb ik vele malen minder op mijn ‘to do’ lijst gezet, zet ‘s avonds mijn mail uit en werk niet meer door in de weekenden, maar neem ze vrij om te wandelen, eens om me heen te kijken of leuke dingen te doen (alleen of met de mensen die me lief zijn).

Daarnaast sta elke dag een paar keer stil bij mijn lijf en wat het me wil zeggen. Ik stop eerder als ik merk dat ik te moe ben, neem vaker een pauze tussendoor om even op te laden, plan realistischer. Natuurlijk gaat dat nog niet altijd goed en val ik nog regelmatig nog in mijn ‘doorgaan’-valkuil. Ook dit zal wel met vallen en opstaan gaan. Ik neem er in ieder geval dit hele jaar de tijd voor om het ‘Leren luisteren naar mijn lijf’ onder de knie te krijgen.

Ook met mijn lijf gaat het goed. Mijn rugpijn is verdwenen, mijn eczeem langzaamaan op z’n retour. Met terugwerkende kracht ben ik mijn lijf dankbaar dat het er niet bij liet zitten. Dat het me met duidelijke signalen liet voelen dat de grens bereikt was en ik actie moest ondernemen. Om erger te voorkomen en om te herstellen wat er herstelt moet worden. Ook ben ik mijn lijf dankbaar voor hoe het me al mijn hele leven heeft ondersteund en geholpen bij alles dat ik deed. Onvoorwaardelijk.

Hoe goed luister jij naar je lijf?

Hoe is het met jou? Hoe laat jouw lijf je voelen dat het te veel is en hoe goed luister jij hiernaar? Of doe je net als ik deed en dender je maar door zonder naar je lijf te luisteren? Ik ben benieuwd hoe dit thema speelt bij jou en hoe jij hiermee omgaat. Leuk als je dit hieronder deelt.