Vliegende vaart. Ik fiets naar de stad. Wind door m’n haar. Plots zie ik ze fietsen. Tientallen nieuwe studenten. Een groepje rode shirtjes. Een groepje met bloemenslingers om hun nek. Aan hun twijfelende blik en houding te zien duidelijk nog niet bekend in Utrecht. Oplettend fietsen ze achter iemand aan. Hun intro-pappa of –mamma? En ik denk “Ah, gossie”. Lees verder
Stop, roep ik naar m’n lief. De Italiaanse zon brand genadeloos. Zweet gust van m’n lijf. Kromgebogen hang ik over het stuur van m’n fiets in de schaduw van een piezelig boompje. M’n benen zwabberen. M’n armen trillen. De energie is op. Ik luister naar m’n lijf. Ik stop en eet en drink. Ik eet om te kunnen fietsen door dit prachtige land. Doe jij dat ook? Eten om te kunnen sporten? Of sport jij om te kunnen eten? Lees verder
Het is 17.43. Ik laat de laatste klant uit, haast me de trap op naar de woonkamer, keil de kopjes in de vaatwasser en gris m’n dossiers mee naar kantoor om zo snel mogelijk de werkdag af te ronden. In rap tempo verstuur ik huiswerkopdrachten en facturen, werk dossiers bij en beantwoord de meest dringende mailtjes. Dan laat de pingel van de wasmachine me overduidelijk weten dat ‘ie klaar is en dat de was opgehangen wil worden. Intussen valt mijn blik op een gemist appje van zoonlief: hij wil ook mee-eten. “Pfff, oh ja eten, ook dat nog.” Ik zucht en denk: “We halen wel een diepvriespizza. Ik ben er wel klaar mee voor vandaag”. Lees verder
Woensdagmiddag 17.53. Met tegenzin zet ik de computer uit. We moeten eten. Na het eten zegt m’n lief: “Zullen we een stukje wandelen?”. Alles in mij roept: “NEEEEE!”. NEE van “Ik moet nog zoveel en ik krijg het niet af”. NEE van stress in mijn lijf. NEE van “Ben jij gek! Je gaat toch niet ontspannen NU?!” Toch zegt iets in mij JA. Ik stap over de drempel het zonnetje in en het kwartje valt. Had die slavendrijver me toch weer te pakken. Lees verder
Tijdens een borrel praat ik met vriendin M. over ‘eten en gewicht’. Ze zegt, met frustratie in haar stem: “Bij het uitdelen van discipline heb ik niet vooraan gestaan. ’s Ochtends neem ik me nog voor om niet te snoepen, maar aan het einde van de dag doe ik het toch”. Ik kijk haar aan en vertel dat het daaraan niet ligt en ook niet aan haar. Lees verder
Er is iets dat ik bijna het liefst van alles zou willen: zingen! Ongeremd. Onbevangen. Maar ik durf niet. Ik blokkeer mezelf. Ik begin er niet aan, stel het uit en parkeer mijn verlangen tot later. Tot ooit. En intussen voel ik me er onhandig en ongelukkig over. Maar het kriebelt, het lonkt, het wil gehoord worden. Dus ga ik ermee aan de slag. Lees verder
’t Is 00.12 uur ’s nachts. Ik klap m’n laptop dicht. Om me heen vellen papier, krabbels, gedachtegangen. Morgen is de boekpresentatie en ik ben nog niet tevreden over m’n praatje. Over geen van de vier praatjes die ik tot nu toe heb geschreven trouwens. Ik geef ’t op, poets m’n tanden en kruip in bed tegen het heerlijk warme lijf van m’n lief….. Maar ook dat helpt niet. M’n hoofd piekert de rest van de nacht door terwijl ik wakker lig. Lees verder
Het is vier uur ’s middags. Harald en ik zitten al de hele dag achter zijn computer de laatste correcties van mijn boek door te akkeren. Non-stop. Met ons hoofd bijna in de computer. Hij wrijft pijnlijk over zijn nek en schouder en gaat steeds verzitten. Overbelast dat is duidelijk. Met mij is het al niet veel beter. Hoe komen we hier doorheen? Hoe kom je überhaupt ongeschonden door drukke tijden? Lees verder
Onzeker, eetbuien, jezelf vergelijken met anderen, steeds onrustig en denken aan eten? Grote kans dat je vergeten bent je juiste rol aan te zetten. Ontdek hoe je met meer zelfvertrouwen en plezier in het leven kunt staan. Lees verder
Ken je dat? Dat je zo moe bent dat je wel aan de oplader zou willen. Even bijtanken, tot jezelf komen. Even niets hoeven, maar inspiratie of een energieboost krijgen. Ik had dat laatst ook. Totdat ik me opeens bewust werd van mijn eigen top 3 inspiratiebronnen.
Een paar maanden geleden schreef ik het blog “Uit eten met een Eetstoornis”. Nog geen tien minuten na het versturen van de e-mail, vlogen de uitschrijvingen me om de oren. Ik schrok me dood. Dit was nog nooit gebeurd. Wat was er aan de hand? Blijkbaar de verkeerde snaar geraakt in de mail. Ik had het gevoel iets fout gedaan te hebben. Maar wat? Ik besloot te gaan wandelen. Lees verder
Ik had die dag al negen uur gemediteerd, ongemakkelijk zittend op een matje op de vloer. M’n lichaam deed aan alle kanten pijn: mijn rug, m’n schouders, m’n knieën, m’n heupen. Toch zat ik er klaar voor: de meditatie van 18.00 tot 19.00 uur op dag vijf van mijn 10-daagse Vipassana meditatie cursus. Toen kwam de instructie: “Het komende uur mag je helemaal niets meer bewegen: niet je benen, schouders, hoofd, armen, niets.” Het complete uur mocht ik niet verzitten, niet verschuiven, niet wiebelen, niet aan mijn neus kriebelen. Het zweet brak me acuut aan alle kanten uit. Wat nu?
Lees verder
“Zeg hoe is het eigenlijk met jouw ei? Gebruik je het nog wel eens?”, vraagt vriendin M. Ik kijk haar wazig aan. “Ei?”. “Ja” zegt ze “Jij deed toch altijd zo’n ei om je heen?”. En dan begint me wat te dagen: mijn ei, mijn hulpmiddel in bange dagen, mijn redder in de nood, mijn rust- en comfortbrenger. Hoe kon ik mijn ei vergeten? Nou bij deze het hele verhaal, want jij begrijpt waarschijnlijk helemaal niet waar ik het over heb. Terwijl je er wel veel aan kunt hebben. Lees verder
Zondagavond 20.30. Ergernis, irritatie die het afgelopen uur steeds meer toenam. Onrust in mijn lijf. Inwendig woest op iedereen die pontificaal ruimte in zat te nemen in huis, de rommeltjes, de vragen. “Nee, ik heb geen zin in samen TV kijken! Ik wil even niks!”. Nog net niet stampvoetend pakte ik wat spullen bij elkaar en vertrok naar boven. Lees verder
Hèhè….terwijl ik uit de trein stapte begon het al. Nee, zelfs in de trein was het al gaande…. en bij het uitstappen ……..en helemaal tijdens het wandelen. Hèhè…..in het bos ….over de hei ……langs zandverstuivingen……op het bankje tijdens een boterham. Wat was er aan de hand? Lees verder