Als Corona of het leven je raakt. Stilstaan of doorgaan?
M’n lief geveld door Corona, schoonouders die overlijden, Corona-maatregelen die invloed hebben op leven, werk en inkomen. Als er iets is waar ik me afgelopen weken weer bewust van ben geworden, is dat het leven niet maakbaar is. Dat dingen anders lopen of je overkomen. Hoe deal je daarmee? Ik kon niet anders dan doorgaan totdat mijn intervisiegroep me een spiegel voorhield.
Corona in huis
Op 9 maart krijgen we van Mark Rutte de boodschap geen handen meer te schudden. Nog wat luchtig met een onbedoelde handdruk als afronding. Op 12 maart stuur ik een mail naar de mensen die ik begeleid met de vraag alle live afspraken om te zetten naar online. Zodat mensen niet hoeven reizen en daarbij besmet kunnen raken. Een voorzienige geest?
Op 16 maart wordt m’n lief ziek. Hij heeft koorts, maar nog voldoende energie om te rommelen en gitaarliedjes in te studeren. We doen er wat lacherig over: “Als het hierbij blijft…….”. Na de tweede dag gaat het echter rap bergafwaarts met hem. Zit als een ziek vogeltje in een slaapzak op de bank te rillen, heeft geen eetlust meer (en dat zegt wat) en ligt hele dagen voor pampus. Intussen zitten zoonlief en ik ook in quarantaine. Op wat verhoging (zoon), moeheid en wat benauwdheid op de borst na, hebben wij nauwelijks klachten. Ontroerd ben ik als buren, vrienden en familie spontaan te hulp schieten met boodschappen, lekkere hapjes, kaarten en bloemen.
Als de koorts blijft aanhouden en zelfs muizenhapjes en douchen te veel energie gaan kosten, begin ik me ernstig zorgen te maken. Zeker met alle corona-ziekenhuisverhalen uit de media. Z’n bloedsuikers (diabetes 1) zijn dan zelfs met verhoogde doses insuline niet meer in toom te houden, wat een slecht teken is. Een bezoek aan de dokter levert alleen de boodschap op: “Zolang je nog de ene voet voor de andere kunt zetten, hoef je niet opgenomen te worden”. We hopen elke dag op beter, maar als de koorts in plaats van verder te dalen naar 39,5 schiet en hij steeds zieker lijkt te worden, voel ik de angst groter worden: “Ik wil hem niet kwijt.”
Gelukkig komt dan de ommekeer. Na ruim twee weken Corona herstelt m’n lief voorspoedig. Hij krijgt zelfs wonderbaarlijk snel zijn kracht, energie en levenslust terug. Als we na drie weken weer naar buiten kunnen, voelen we ons als koeien die voor het eerst de wei in mogen.
Het werk gaat door
In de weken van Corona in huis, gaat naast het zorgen, mijn werk gewoon door. Alsof er niets aan de hand is. Waar normaal 10% van de sessies plaatsvindt via beeldbellen, wordt dat nu 90%. Een enkele sessie wordt geannuleerd of doorgeschoven. Ik voer online gesprekken met mensen die zich al aanmelden voor de opleiding ervaringsdeskundig eetstoornis therapeut die ik in september ga geven.
Daarnaast stort ik me volop in het testen van AVG goedgekeurde software die ook nog stabiel is in deze tijden waarin alle WIFI-netwerken overbelast zijn. Ik volg webinars om me verder te professionaliseren in online therapie en volg alle nieuws rondom corona-regelgeving op mijn vakgebied.
Bij mij dus geen oningevulde tijd en stilstand, maar vooral zorgen en hollen. Wel ben ik blij dat ik alle sessies destijds heb omgezet naar online en dat ik daardoor zelf niemand heb kunnen besmetten.
Nog meer niet in de hand
Dan volgt het overlijden van mijn ex-schoonvader aan Corona en het hartverscheurende van in zeer kleine kring afscheid moeten nemen zonder mijn dochters ook fysiek te kunnen steunen en omarmen. Of ter plekke met elkaar te kunnen napraten en herdenken. Ik voel me als moeder onthand, ontoereikend. Een week later overlijdt, na intense dagen van afscheid nemen, mijn schoonmoeder aan kanker. Weer een afscheid in kleine kring maar gelukkig met ruime tijd voor een mooie dienst. Ook vonden we nog een fijne manier om op het strand na te praten en af te ronden.
Nog meer zorgen
Intussen vallen alle optredens en daarmee het inkomen van m’n lief weg. De ene na de andere boeking komt vervallen. Ondanks de steun van de overheid en de wetenschap dat we nog een pensioenpotje ergens hebben staan, geeft het in eerste instantie toch onrust en onzekerheid. Onrust die gelukkig van korte duur bleek, toen opeens vanuit het niets buiten- en binnentuin-optredens geboekt werden.
Ook bij onze kinderen merk ik hoe de Corona tijd ze raakt. Sociale contacten, borrels en feesten die tot stilstand komen, studies en stages gestopt, geen inkomsten meer uit horecawerk. Natuurlijk ook wel even lekker, maar vooral ook op henzelf teruggeworpen, wat weer meer tijd geeft tot piekeren.
Doorgaan blijkt niet altijd meer te lukken
Mijn eerste overleefpatroon in bange tijden is doorgaan en vechten. Me niet tegen laten houden door wat niet mogelijk is, maar te kijken naar hoe dan wel. Op wilskracht en met wat hulp van mijn Rotterdamse niet-lullen-maar-poetsen mentaliteit.
Na twee maanden buffelen, merk ik dat er barstjes komen in mijn systeem. Het gevaar is geweken en ik begin alsnog te voelen wat de ziekte van m’n lief me heeft gedaan. Ik moet ervan huilen. De overlijdens in de families en gesprekken met de kinderen brengen zowel ontroerend mooie als pijnlijke herinneringen boven. Beeldbellen en -vergaderen, met soms haperend geluid en beeld, blijken meer energie te kosten dan live gesprekken. En ook het afstand houden in winkels en op straat kost me energie. Mijn overleef- en stresssysteem maakt overuren. De verhouding energievreters en energiegevers raakt zoek.
De spiegel: hoe coulant ben je naar jezelf?
Via een Zoom met mijn intervisiegroep bespreken we hoe het leven ons op dit moment raakt. Bij sommigen is deze tijd een verademing met meer rust en tijd voor reflectie. Maar er zijn vooral ook zorgen, ziekte, verdriet, angst, sleur en het missen van kinderen, fysieke nabijheid, sociale contacten en live collega’s. We delen, we luisteren, we troosten de tranen en bieden steun en een spiegel naar elkaar.
Ik leg mijn dilemma voor van de impact van deze tijd en de druk die ik voel rondom onder andere doorgaan met bloggen en de opleiding die ik in september zou geven. Dan zegt intervisievriendin H.: “Hoe coulant ben jij naar jezelf, Charlie?”
Opeens realiseer ik me dat doorgaan alsof er niets aan de hand is geen optie is. Ik kan niet net blijven doen of er niets gebeurd is en er niets aan de hand is. Ik kan niet alles wat ik voor het Corona tijdperk gepland had doorzetten alsof er geen Corona is en of alles in het najaar opeens weer goed is. Ik zal moeten accepteren dat mijn leven en de wereld op dit moment anders is. Voor iedereen dus ook voor mij. En ik zal moeten handelen naar die veranderde wereld en doen wat voor mij goed is. Coulant zijn naar mezelf.
En dat betekent coulant zijn naar alles wat ik voel en nodig heb op dit moment. Het leven is immers te leuk om het niet voluit te kunnen leven (hmmm, dat is mijn eigen motto, dat ik even vergeten was). Coulant zijn naar mezelf betekent bijvoorbeeld dat ik de opleiding van september voorlopig on hold zet totdat er meer duidelijkheid is over hoe corona zich ontwikkelt. Dat ik alleen blog als ik inspiratie heb. Coulant zijn naar mezelf betekent ook dat ik tijd in mijn agenda vrijmaak voor oningevulde tijd, lichtheid en speelsheid, ook in deze Corona tijd. Er valt een pak van mijn hart. Ik krijg weer lucht.
Hoe coulant ben jij naar jezelf?
Als je eens even terugdenkt aan de afgelopen maanden, hoe coulant ben jij dan naar jezelf geweest? Heb je ook rekening gehouden met jezelf? Of ben je, net als ik, vooral doorgegaan? Hoe heeft deze tijd jou geraakt? En hoe zou jij de komende tijd ook coulanter kunnen zijn naar jezelf?
80% geeft ruimte Als ik mijn tijd/energie voor 100% volplan, dan is er geen ruimte voor flexibiliteit en calamiteiten. Niet realistisch dus want dan kunnen er dingen mislopen of kan ik niet de kwaliteit leveren die ik wil. Daarom moet ik ruimte houden in mijn planning/agenda en vul ik nog maar 80% in. Time management trainingen hanteren overigens in bedrijven een maximaal percentage van 50-60%. De perfectionist in mij kan zich wel vinden in mijn 80% regel want eigenlijk doe ik het dan beter, dan als ik maar net doe of er geen calamiteiten zijn.
Iets erbij, is iets eraf Als er extra projecten of dingen bijkomen, dan is het beter om opnieuw te kijken naar mijn prioriteiten. Zodat ik de dingen die ik doe wel goed kan doen en ook gezond en overeind kan blijven. Ook achter deze regel (en gevolgen) kan mijn perfectionist staan. Omdat ik uiteindelijk beter presteer en communiceer door het nemen van besluiten.
En natuurlijk heb ik dan ook weleens de pest in dat ik niet alles doe dat ik me had voorgenomen, maar dan wijs ik mijn perfectionist weer op het waarom van de regels en komt deze weer tot bedaren.Hoop dat je hier wat aan hebt. Belangrijkste is dat we zelf de regie blijven nemen en ook de perfectionist in onszelf blijven zien als adviseur, niet als beslisser. Zie ook deze blog.