Als je niet durft te voelen, hoe weet je dan wat de waarheid is?

Vandaag, exact drie weken geleden, ging de telefoon. Slecht nieuws. De dochter van mijn coach, trainer en dierbare vriendin Ghislaine Laenen vertelde dat haar moeder de laatste fase van haar leven in ging. Ik zat op dat moment in een zeer hectische periode: het manuscript van mijn boek net afgerond, startsessies met een aantal nieuwe cliënten, een intensief project voor een opdrachtgever en dat weekend ook nog twee nieuwe lezingen op het programma. Maar dat alles was niet meer belangrijk. De wereld stond even stil. En ik ook. Letterlijk. Ik ging in de stoel bij het raam zitten, dacht aan Ghislaine en onze bijzondere band en huilde.

Dit artikel is een ode aan de mooie, wijze en sprankelende vrouw Ghislaine. Met de belangrijkste lessen die ik zelf van haar leerde en dat wat zij graag nog wilde meegeven aan ons.

 .

Ghislaine Laenen

Toen ik 39 was, 11 jaar geleden, leerde ik Ghislaine kennen in één van de meest ongelukkige fases van mijn leven. Ik zat slecht in mijn vel, maar kon niet duiden waarom. Ik had eigenlijk alles om gelukkig te kunnen zijn: een fantastische baan, een leuke man, twee heerlijke dochters, een ruim huis en genoeg interesses, vrienden en mogelijkheden. Toch was ik ongelukkig. Gelukkig kwam Ghislaine op mijn pad. Ruim twee jaar lang was zij mijn leermeester en coach en daarna werd ze een dierbare vriendin, sparringpartner en vakzuster.

De belangrijkste lessen die ik van haar leerde waren er drie.

“Als je niet durft te voelen hoe weet je dan wat de waarheid is?”

Deze zin heeft zij ooit tegen mij gezegd en ik ben ‘m nooit vergeten. Ik heb ‘m zelfs opgenomen als quote in mijn boek bij het hoofdstuk dat over voelen gaat. Ik had mezelf als kind afgeleerd te vertrouwen op mijn eigen gevoel en stemde vooral af op anderen. Die wisten het immers beter, werd me al gauw pijnlijk duidelijk. Afstemmen, ratio en doorzettingsvermogen werden mijn reisgezellen totdat ik niet meer kon en realiseerde hoe ongelukkig ik was. Ghislaine heeft me weer leren vertrouwen op mijn gevoel en intuïtie waardoor ik eindelijk thuis kwam bij mezelf en rust en stabiliteit vond.

“Hoe diep ik ook val, ik kan altijd weer opstaan”

Mijn coachingsperiode bij Ghislaine, toen ik tegen een burn-out aan zat, was er een van diepe inzichten en eindeloze stromen tranen. Ze hoefde maar het woord ‘kwetsbaar’ te noemen of de tranen biggelden al over mijn wangen. Mijn grootste angst toen was dat ik om zou vallen zonder weer te op te kunnen staan en dat anderen me zouden afwijzen als ze door kregen dat ik niets waard was. Tja, ik had in die tijd niet de minste negatieve overtuigingen over mezelf. Toen ik, dankzij Ghislaine, eenmaal deze negatieve gedachtes over mezelf kon uitspreken en toelaten, merkte ik dat ik wel degelijk op kon staan. Altijd. Hoe ellendig ik me ook voel, hoe diep ik ook zink, ik kan altijd weer opstaan en verder gaan. “Yes, I can!”

“Je mag er zijn met alles wat er bij je hoort”

Ghislaine leerde mij weer mezelf te zijn en op mezelf te vertrouwen en was zelf het ultieme voorbeeld van dat je “goed bent zoals je bent” met alles dat daarbij hoort. Zij was zowel een wijze vrouw als speels meisje, zowel krachtig als kwetsbaar, zowel serieus als humoristisch en liet zien hoe je zelfs evenwichtig kunt zijn als je je gevoelens uit. Ze liet zich zien zoals ze was in al haar facetten en leerde me hierdoor dat je er als mens mag zijn met alles wat er bij je hoort. Door zowel je kracht als je kwetsbaarheid te laten zien, laat je je heelheid zien en ben je een vrij mens.

Vanaf het moment dat ik Ghislaine leerde kennen, hadden we een klik. Het zat goed. En ondanks dat ik een tijd de ‘behoeftige’ was, voelde onze relatie altijd gelijkwaardig en evenwichtig. Dat maakte ook dat we altijd contact zijn blijven houden na de coachingsperiode. Het maakte niet uit hoe vaak of hoe weinig we elkaar zagen. Als we bij elkaar waren, was het goed en vonden we elkaar als mens, vrouw, moeder en collega’s.

Afscheid

Na het telefoontje van haar dochter, voelde ik dat ik afscheid van Ghislaine wilde nemen en haar persoonlijk wilde laten weten wat ze voor mij betekend heeft. Haar nog eenmaal omhelzen, samen zijn en uitspreken wat nog uitgesproken moest worden. Gelukkig kreeg ik daar de kans voor. Nog geen twee weken geleden ging ik bij haar langs. Een bijzondere zaterdag waar ik met zeer veel liefde en warmte aan terugdenk.

Ghislaine en ik waren elkaar zeer na, maar nooit heel fysiek. Toch hebben we die zaterdag bijna anderhalf uur lang onze handen om en over elkaar heen gehad en elkaars handen of armen gestreeld. Zo vertrouwd, zo mooi. Alsof het nooit anders was geweest. Ze was nog zeer helder, had regelmatig de twinkeling in haar ogen en vertelde over zowel de mooie, blije en lichte kant van haar leven als over de verdrietige periodes in haar leven en wat die haar gebracht hebben. En we spraken over hoe liefdevol en met veel plezier ze haar werk deed en workshops gaf.

Ik vroeg haar wat ze nog mee wilde geven aan ons die achterblijven en dit was haar antwoord:

1. Transformatie: ontwikkel jezelf en blijf jezelf ontwikkelen en transformeren.
2. Geniet van het leven.
3. Heb lief en vooral jezelf (ook al is dat misschien het moeilijkste dat er is) want dan pas kan je echt contact maken met anderen.
4. Zorg voor de aarde door bewuste keuzes te maken in wat je eet, wat je doet en hoe je dat doet.

Bijzonder hoe de wereld even stil stond terwijl we zo bij elkaar waren. Het ging zelfs niet eens om de woorden, de herinneringen of de vragen. Het ging om ons verbonden voelen. Het was goed zo.

Na afloop heb ik afscheid van haar genomen. Ghislaine had geen idee hoe lang het nog zou duren voordat ze zou overlijden. Dacht zelfs dat het misschien wel zo lang zou duren dat alle bezoek al geweest zou zijn, waarop ik zei “Anders kom ik gewoon toch nog een keer?”. Bij het afscheid zei ik “Dan ga ik nu toch afscheid nemen….. voor nu in ieder geval” niet wetende dat dit echt de laatste keer was dat ik haar zag.

Nog geen week na ons afscheid is Ghislaine overleden en naar het licht gegaan zoals ze zelf voelde. Ze had vertrouwen dat ze liefdevol opgevangen zou worden. Vanmiddag neem ik nogmaals afscheid van haar, maar nu voorgoed.

Dankzij Ghislaine kon ik de afgelopen weken toelaten wat er was en toegeven aan wat ik nodig had. Ik realiseer me dat ik nu inderdaad durf te voelen zonder hiervoor te vluchten. Ik durf stil te staan bij mijn verdriet, liefde en het plezier van onze band en dat voelt goed.

Ik ben dankbaar voor wat ik van haar geleerd heb en dat ik haar heb leren kennen en geef graag door dit artikel de wijsheid en inspiratie van Ghislaine door.