Zie een eetbui als een waarschuwende kanarie
Mijnwerkers namen vroeger een kanarie mee de mijnen in. Als deze gevoelige vogeltjes niet meer zongen of erger nog bewusteloos of dood neervielen, was dat een signaal dat er iets flink mis was in de mijn. Een gaslek, te weinig zuurstof, te veel stof. Als de kanaries stilvielen, was dat hét signaal voor de mijnwerkers om zo snel mogelijk de mijn te verlaten.
Eetbuien zijn als de kanaries van mijnwerkers. Ze zijn altijd een signaal dat we iets missen, overvraagd zijn, ergens vergeten zijn voor onszelf te zorgen of dat er iets niet klopt in onze omgeving.
Zie een eetbui dus niet als eetprobleem, maar als een waarschuwende kanarie. Een kanarie die je bewust wil maken van dat er iets niet klopt. Wat wil die kanarie ons zeggen? Lees verder
‘Ik heb misschien een kinderwens’ zegt ze voorzichtig. Ze is aan het einde van het drie-maanden-programma en eetbuien en braken zijn verleden tijd. We bespreken verwachtingen en angsten over eetstoornissen en zwangerschap. In dit blog deel ik mijn ervaring over zwanger worden na een eetstoornis. En beantwoord de 7 meest gestelde vragen over eetstoornissen, zwangerschap en moeder worden. 
Niemand kiest bewust voor eetbuien, boulimia of een eetbuistoornis. Toch blijven ze jarenlang hangen zonder dat je kunt ontsnappen. Hoe dat komt? Het is de Wow-factor. De cruciale factor die je gevangenhoudt in een eetstoornis.
Zeven jaar van mijn leven had ik last van eetbuien. Ik haatte ze, maar kon ook niet zonder. Tijdens World Eating Disorder Action Day 2017 deelde ik hoe die eetbuien mijn dagen ooit beïnvloedden. Vele openhartige verhalen van anderen volgden. Samen doorbreken we hiermee het stigma en taboe op eetbuien en eetstoornissen. Dit jaar, 2021, staat World Eating Disorder Action Day in het teken van #sameningesprek. Lees meer over deze bijzondere dag en help ook mee om eetbuien bespreekbaar te maken. Kom uit de kast met jouw verhaal. 
Waarom is er zoveel schaamte rondom eetbuien? Waarom vinden we dik wanstaltig en dun bewonderenswaardig? Waarom worden mensen met eetbuien niet (h)erkend door hun omgeving en huisarts? En waarom zoeken we niet massaal hulp? Zo’n half miljoen Nederlanders kampt met eetbuien, toch is het leven met eetbuien eenzaam. Ik schrijf dit blog in de hoop dat, als je zelf eetbuien hebt, je je gezien en minder alleen zult voelen én dat er meer begrip en hulp komt voor iedereen die hiermee worstelt. Tijd om eetbuien in de spotlight te zetten. 
Tijdens de ontwikkeling van mijn 
“Een eetstoornis, daar kom je toch nooit vanaf?” hoor ik vaak. Op zo’n moment komt de tijgerin in mij boven en wil ik roepen “WEL!!!!”. Dan haal ik adem en zeg rustig: “Het is niet gemakkelijk, maar een eetstoornis daar kun je echt vanaf komen! Ik ben er zelf het levende bewijs van.” Precies 25 jaar geleden, na zeven jaar gevangen te hebben gezeten in mijn boulimia, gooide ik het roer om. Hoe, dat lees je hier. 
Pffff, dat valt niet mee, vertellen wat een eetstoornis inhoudt op zo’n manier dat je omgeving het ook echt begrijpt. Zo wil Chantal haar vriend wél vertellen over haar eetprobleem, maar weet ze niet hoe en waar te beginnen. Door de spanning die dat met zich meebrengt, wordt ze steeds zo overmand door emoties, dat het uitleggen al helemaal niet meer lukt. Niet vertellen is echter ook geen optie meer. Hoe pakt je het dan wel aan? 
Praten over eetbuien, braken of je eetstoornis, dat is mega ingewikkeld. Voor jou, maar ook voor je omgeving. Toch helpt praten over je eetprobleem bij het herstellen hiervan. Hoe kan je omgeving jou de helpende hand reiken? Ik zette de belangrijkste do’s en donts’ op een rijtje. Ik ben benieuwd of je ze herkent. 
Eén van de grootste misverstanden over eetstoornissen is dat deze alleen onder jongeren zouden voorkomen. Nieuw gepubliceerd Brits onderzoek wijst echter uit dat 3,6% van de vrouwen tussen de 40 en 60 jaar last heeft van een eetstoornis. Ook brengt het onderzoek helderheid in de riscofactoren voor het ontstaan van eetstoornissen. 
