Dat stomme perfectionisme

’t Is 00.12 uur ’s nachts. Ik klap m’n laptop dicht. Om me heen vellen papier, krabbels, gedachtegangen. Morgen is de boekpresentatie en ik ben nog niet tevreden over m’n praatje. Over geen van de vier praatjes die ik tot nu toe heb geschreven trouwens. Ik geef ’t op, poets m’n tanden en kruip in bed tegen het heerlijk warme lijf van m’n lief….. Maar ook dat helpt niet. M’n hoofd piekert de rest van de nacht door terwijl ik wakker lig. 

Al maanden wist ik op hoofdlijnen precies wat ik wilde zeggen op het moment dat ik mijn boek zou presenteren. Ik wist namelijk exact wat het ene ding is dat het belangrijkst is. Datgene wat het verschil kan maken. Datgene dat voor iedereen geldt. Datgene wat ik het liefst van alles overbreng omdat het zo waar is. En zo simpel.

 .

Perfectionisme

Maar goed, nu was het uur van de waarheid. Na 2,5 jaar zeer intensief werken aan mijn boek, zou dit het moment zijn om natuurlijk een super presentatie te geven. Ik las het boek TEDTalks om me op weg te helpen en las de ene sublieme speech en tip na de andere. Zo wilde ik het ook. Geweldig, spitsvondig, indrukwekkend, rakend, overweldigend. Het was immers het moment van de waarheid.

En zo was ik al weken aan de slag met die ene presentatie. Van 10 minuten trouwens. Dat was ook nog het euvel. Dat ik in 10 minuten iets moest zeggen over mijn boek dat bestaat uit 332 pagina’s. Ga er maar aan staan.

De dag voor de boekpresentatie was mijn verhaal nog niet zoals ik het wilde hebben. Mijn al maanden aanwezige hoofdboodschap was allang ondergesneeuwd. Ik sleepte er stukken in over gevangen zitten, over bevrijding, over de mensen die ik coach, over de LEVEN-methode die de basis van mijn boek vormt en over onderwerpen die in het boek aan de orde komen. Ik schreef en streepte weer door. Schreef en schrapte. Zelfs een tranen trekkend gedicht over gevangen zitten, redde het niet. En elke keer als ik dacht dat ik er was, dan keek ik nog eens en dacht: NEE, dit is ‘m niet.

Het kan nog beter

Tja, enig perfectionisme is mij niet vreemd. Het kan immers altijd nog mooier en beter. Dat had ik immers ook bij het schrijven, redigeren, illustreren en vormgeven van het boek al laten zien. Ook daar kwam ik mijn perfectionisme aardig tegen. En nu bij de boekpresentatie helemaal.

De nacht voor de boekpresentatie sliep ik nauwelijks. Ik stond doodmoe op en stapte onder de douche. En opeens wist ik het. Weg met al die speeches, gedichten en perfecte praatjes. Ik laat het los. Ik ga terug naar de basis waar het me eigenlijk om te doen was. Ik hoef alleen maar te zijn wie ik ben en te zeggen wat ik op mijn hart heb. Ik heb een keus. Ik kan kiezen voor perfectie – of ik kan kiezen voor wat ik werkelijk wil zeggen. Ik heb een keus. En dat is wat ik nu ook tegen jou wil zeggen.

“Je hebt altijd een keus.”

Je kunt blijven streven naar perfectie. Je kunt blijven worstelen met jezelf en je gedachtes. Je kunt eten en gewicht de hoofdrol blijven geven in je leven. Je kunt blijven hangen in een slechte relatie, vervelende baan of verschrikkelijke studie. Dat kan allemaal.

Je kunt echter ook kiezen voor een andere weg. Gaan voor wat je werkelijk belangrijk vindt. Wat bij jou past. Door te onderzoeken wat dat is, soms dwars door de pijn heen te gaan, op te ruimen wat er nog opgeruimd moet worden. Jezelf te ontwikkelen en te groeien. Alleen of met wat hulp van iemand anders.

Leven is een keus en jij bent de enige die jouw keuzes kan maken. Iedere seconde van de dag kun je kiezen wat voor jou het beste is. Zelfs als je ergens een keer de mist in bent gegaan, kun je er nog voor kiezen om weer op te staan en verder te gaan. Dat is vrij kiezen.

Perfect imperfection

Ik koos die avond om mijn perfectionisme los te laten en te zeggen wat mijn hart me ingaf. En eigenlijk was dat misschien wel de meest perfecte boodschap die ik kon brengen.

P.S. Het boek is trouwens verkrijgbaar via deze link.