Een emmer kots in de kast
Dit is een blog dat ik heel lang voor me uit heb geschoven. Het zat al maanden in mijn hoofd. En toch kwam het er niet van. Durfde ik het wel aan? Durven jullie het wel aan? Zou ik nu wel of niet? Een blog over schaamte en schroom. En kan die titel wel, moet ik het niet “Boulimia – De schaamte voorbij” noemen? Lekker veilig en braaf? Hier komt ‘ie. Durf je het aan?
Tegenwoordig durven mensen meer te vragen aan mij. Hoe het nu was toen ik ruim 20 jaar geleden een eetstoornis had. Wat er nu zo gek was? Wat hield me dan in de ban? Eten is toch gewoon eten? Hoe was dat dan voor mij? At ik dan niets, was ik heel mager, of juist enorm dik? Wat was het keerpunt? En daar geef ik dan zo eerlijk mogelijk antwoord op. Alleen spontaan en tot in details vertellen waar ik me dan zo voor schaamde. Uhm, dat deed ik dan weer niet. En daardoor snappen veel mensen er nog steeds niets van.
Wat is dan het aller allerergste waar ik me zo enorm voor schaamde dat ik het 21 jaar voor me heb gehouden? Ik heb het laatst wel verteld aan mijn vriend. Die gelijk riep “En daar moet je nou over schrijven. Nu wordt het me eindelijk duidelijk hoe erg het was”. Dus jongens, bij deze, daar komt ‘ie dan.
Ik had een emmer kots in de kast
Een wat? Ja, getverderrie, ik moet er zelf ook niet meer aan denken: een emmer kots. Wel met een vuilniszak erover hoor! Ik woonde in een studentenhuis in Utrecht. Ik had een kamer met een vaste kast waar heel veel rotzooi en kleding in paste. En dus die emmer. Een emmer die ook wel eens leeg was, maar ook weleens helemaal vol. Met kots. Niet omdat ik het graag verzamelde maar omdat ik vanuit mijn paniek niet wist waar ik anders moest overgeven.
Ik woonde in een vrij gehorig studentenhuis met vijf andere mensen, slechts 1 toilet en bijna altijd wel iemand die thuis was of vrienden over de vloer had. Als ik een (vr)eetbui had gehad of in een restaurant had gegeten, wilde ik zo snel mogelijk alles weer uitspugen. Anders zou ik er moddervet van worden. En dat was een no-go-area. Dat spugen kon in het toilet, maar dan hoorde iedereen me. Dus deed ik het, terwijl ik muziek op had staan, in mijn kamer in die emmer (een zwarte Hema emmer).
En ik wilde die emmer wel legen, maar probeer maar eens ongezien met zo’n emmer op een gegeven moment in zo’n studentenhuis (met veel inloop) naar het toilet te gaan om dat te doen. Dat lukt dus niet 1-2-3. Dus die emmer liep soms vol, zeg maar. Totdat het echt niet langer kon en er een moment kwam dat ik ongezien de emmer weer kon legen. Walgend van mezelf, walgend van de emmer, walgend van de boulimia, walgend dat ik eetbuien en de daaropvolgende kotspartijen niet kon weerstaan. Bah!
En bij die emmer kots in de kast, verbleekten alle andere dingen waar ik me ook voor schaamde:
- Mijn vreetpartijen die steevast minimaal bestonden uit een pond zachte zoete drop, een pond engelse drop, veel water of thee. Soms aangevuld met een of meerdere pakken Pally biscuitjes.
- De eetbuien met mega marsen die ik ’s avonds steeds bij een andere snackbar haalde (in die tijd waren de supermarkten ’s avonds niet open) want anders zouden ze maar denken dat ik een eetstoornis had. En die ik binnen een kwartier al weer uitspuugde.
- De vele maaltijden van lieve vrienden, familie en restaurants die ik blij en complimenteus op at maar direct bij thuiskomst of soms zelfs nog in het restaurant op het toilet alweer uitspuugde. Sorry jongens, ik kon toen niet anders. Het was echt lekker.
- De leugens als mensen vroegen “wat heb je aan je oog, heb je gehuild?” en ik iets zei over verkouden, ik moest hard niezen of andere onzin. Sorry.
- Het mezelf niet onder controle hebben: dat ik mezelf niet kon inhouden en vreetbuien had.
- Het maar half aanwezig zijn. Net doen of ik met mijn aandacht bij het gesprek was, maar intussen een nieuwe eetbui zat te plannen of aan het denken was waar en wanneer ik zou kunnen overgeven.
Tot zover dus. Ik moet eigenlijk ook wel om mezelf lachen als ik er zo op terug kijk. En alles verbleekt bij die emmer kots in de kast. Vind ik zelf. De rest vind ik vrij braaf. Lucht wel lekker op zo’n schaamte-voorbij-sessie met mezelf. Dus ik zou zeggen, doe het ook.
Meer lezen over het doorbreken van schaamte, lees dan ook blog Taboe doorbreken geeft lucht.
Heb jij ook een eetstoornis of boulimia? Lucht je hart en deel je verhaal hieronder!
Waar schaam jij je voor? Heb jij ook dit soort verhalen? Waarvan je denkt “Oh my god, dat vertel ik niemand”. Houd je niet in. Deel je reactie. Geef desnoods een andere voornaam (je e-mail adres zie je straks toch niet in de reacties) en deel je verhaal. Ik kijk nergens van op.
Geen eetstoornis?
Als jij zelf geen eetstoornis hebt, ben ik wel benieuwd of dit verhaal jou meer duidelijkheid geeft over de ernst van een eetstoornis als boulimia en wat je ervan vindt. Deel je mening hieronder. Een luchtige reactie mag natuurlijk ook altijd.
69 thoughts on “Een emmer kots in de kast”