Een eetbui is als een dreinend kind

Ik heb een bloedhekel aan dreinende kinderen. En zo mogelijk een nog grotere hekel aan ouders die zo’n kind negeren, laten dreinen of erger nog: het uiteindelijk gewoon z’n zin geven. Ik erger me er dood aan, kan ze bijna wel wurgen. Allebei. Een eetbui is als een dreinend kind. Een blog over wat te doen aan dreinende eetbuien – en kinderen.

.

.

Dreinend kind

Ken je dat? Je loopt door de supermarkt en in het gangpad staan twee ouders te praten. Dan klinkt; “Mamma, mamma, mamma, mamma…..”, een klein jongetje slaat moeder op haar dijbenen en probeert haar aandacht te trekken, al wijzend op de zakken snoep die voor het grijpen liggen. Mamma kletst gewoon door. Zoonlief zet nu de volumeknop aan: “Mamma, mamma, mammmaaaaah!”. Geen reactie.

Zoonlief pakt vervolgens zelf een grote zak snoep en kiepert deze over de rand van de winkelwagen. Dat ziet moeder. Stilzwijgend legt ze de zak snoep terug en praat verder. Zoonlief grist de zak weer uit het schap en gooit deze bijna triomfantelijk in de wagen. Moeder grijpt weer in. Zoonlief is nu niet meer te houden. Hij stampvoet en zet het op een brullen. Nu reageert moeder wel. Ze bitst hem toe “Hou ermee op!”, maar hij is niet meer voor rede vatbaar. Hij blijft brullen. Mensen kijken verstoord, stoten elkaar aan. Moeder is radeloos. Pakt dan zuchtend de zak snoep, gooit die in haar winkelwagen en bijt hem toe “Zo, ben je nu tevreden? We gaan!”. Ze sleurt hem mee richting kassa.

.

Een eetbui is als een dreinend kind

Tja, eigenlijk zijn eetbuien niets anders dan dreinende kinderen. Ook eetbuien beginnen rustig met aandacht vragen. Gewoon met een gedachte aan eten zodra je thuis komt of op de bank gaat zitten. Of zo’n moment dat het lekkers in de kast naar je lijkt te roepen “Eet mij, eet mij”. Of als je je onrustig voelt en opeens gedachtes aan eten krijgt waarvan het water je al in de mond loopt.

So far, so good. Hier kun je nog redelijk mee omgaan. Door deze gedachten en gevoelens te negeren, afleiding te zoeken of jezelf een halt toe te roepen.

En dan begint het dreinen

De eetbuidrang wordt steeds sterker en alle gedachtes daarom heen ook. De strijd in je hoofd en lijf nemen steeds grotere vormen aan. De ene kant van jou zegt “nee, nee, nee”, de andere kant zegt “ja, ja, ja”. En dan beginnen de saboterende gedachtes. Semi-vriendelijke gedachtes die je erin proberen te luizen met “Ach, eentje moet toch kunnen,” of “Je hebt het verdiend,” of “Dan ga je morgen toch weer gezond eten?”. Of negatieve gedachtes als “Tja, nu je al denkt aan een eetbui, is het toch al mislukt vandaag,” “Zie je wel, je kunt het toch niet,” “Geef nu maar toe, anders voel je je de hele avond zo rot,” etc.

Het wordt dan steeds moeilijker die dreinende eetbui te negeren. Je loopt misschien al tig keer naar de keuken om iets te pakken en doet het dan toch net niet. Totdat de eetbuidrang alles overschaduwt en je niet meer helder kunt nadenken. En dan, bijna voordat je het weet, blijk je opeens al aan het eten te zijn. Waarna er geen redden meer aan is. Je dreinende kind heeft gewonnen.

Wat heb jij ervan geleerd? Frustratie, teleurstelling, verdriet, spijt en schaamte over jezelf. Wat heeft je dreinende kind ervan geleerd? Als ik blijf dreinen, dan krijg ik uiteindelijk toch mijn zin.

Wat werkt dus niet bij dreinende kinderen en eetbuien?

1. Negeren – want dan gaan ze nog harder om aandacht schreeuwen – en terecht, jij wilt toch ook gezien en gehoord worden?.
2. Belonen – want dan blijven ze doen wat ze doen – geef ze eens ongelijk.

Wat werkt wel? Voed je dreinende kind op

Pas als je jouw dreinende kind gaat opvoeden, gaat het zich gedragen en stoppen met dreinen. Deze vier stappen helpen je:

1. Kunnen er doden vallen? Grijp direct in!

Check allereerst of er iets ergs kan gebeuren als je niet direct ingrijpt. Bijvoorbeeld als er ongelukken door of met je kind kunnen gebeuren als je nu niet ingrijpt. Of dat je duizelig, zweterig, trillerig wordt. Of minder goed kunt nadenken doordat je een fysieke behoefte hebt aan eten (omdat je al de hele dag niet of te weinig gegeten hebt).

2. Geef aandacht en stel grenzen

Iedereen wil gehoord en gezien worden. Ook als je op een ongepast moment aandacht vraagt. Geef kort aandacht aan de vraag, gedachte, het gevoel en geef tegelijk aan dat je kind even moet wachten tot een geschikt moment. Je kind voelt zich gezien en gehoord waardoor je dreinen voorkomt.

3. Zet je detective pet op

En dan is het tijd te onderzoeken wat er schuil gaat onder het dreinen, de vervelende gevoelens, onrust of lastige (eet)gedachtes. Zodat je kunt regelen wat je werkelijk nodig hebt:

• Fysieke behoefte (buikhonger)? Voed jezelf met alle voedingstoffen die je lichaam nodig heeft.
• Onrust in je lijf, emoties (emotiehonger) of een hoofd dat niet tot rust kan komen (hoofdhonger)? Eten is hier een no-go-area. Het enige dat hier duurzaam helpt is uit laten razen, tot rust komen en kijken waar deze onrust mee te maken heeft en dat oplossen.
• Gewoontehonger (bijvoorbeeld altijd als je TV kijkt, thuis komt, op de bank gaat zitten, etc.)? Ook hier is eten niet de oplossing. Hiermee voed je je dreinende kind. Weet dat een gewoontes doorbreken oefening vergt.

Als je overigens last hebt van een dreinend eetbuikind, is er zelden sprake van een  ‘smaakbehoefte’. Echte smaaktrek heb je namelijk pas als je helemaal zen bent. In alle andere gevallen krijg je wel zin in lekkers, maar deze behoefte komt dan meestal voort uit onrust, emotie of gewoonte. De gedachte aan eten, doet je dan óók watertanden waardoor jij denkt aan een smaakbehoefte. Ben je onrustig, dat weet jij nu dat het niets met smaak te maken heeft. Verder wel handig om te weten: emotie-, smaak en gewoontehonger gaan echt voorbij. Er is immers geen fysieke noodzaak tot eten. Het is je dreinend kind waar je last van hebt.

4. Wees consequent

Wees je eigen liefhebbende, wijze ouder en voed jouw kind consequent op. Het kan hoog of laag springen, maar jij bepaalt de regels. Hoe duidelijker jij bent naar jouw dreinende kind, hoe eerder het zal stoppen met dreinen. Het zal geleidelijk minder voorkomen en uiteindelijk uitdoven.

Maak van jouw dreinende kind gewoon weer een kind

Maak er een gezonde gewoonte van om je ‘opvoederspet’ op te zetten zodra jouw dreinende kind tevoorschijn komt. Lach er ook af en toe maar een beetje om. Jouw kind weet immers niet beter. Het is nog maar een kind. Leuk als je je vorderingen of vragen over het omgaan met je dreinende kind deelt.

Charlie