Exposure therapie in bikini
Jaloers kijk ik naar mensen die hele dagen ontspannen in bikini of zwembroek lopen. Ongegeneerd. Met welk figuur dan ook. Het is een prachtige dag en op 50 meter afstand liggen zee en strand te lonken. Natuurlijk ga ik in bikini. Maar pas op het strand. Niet op de camping, over straat, of in een winkel. Bij de gedachte alleen word ik al onrustig en merk ik dat ik m’n buik inhoud en rechtop ga lopen. Tijd voor exposure therapie.
Waarom in bikini mij zo onzeker maakt?
Ik heb werkelijk geen idee waarom ik steeds in de stress schiet als ik buiten strand of zwembad om in mijn bikini loop. Ik ben namelijk zeer tevreden met mijn lijf. Ik zit lekker in mijn vel, kan leuke kleding aan en dankzij mijn lijf kan ik alles doen wat ik wil (inclusief deze prachtige fietsvakantie op Corsica). Nou ja, het enige dat op dit moment een beetje suf is, zijn mijn duo-penotti benen. Door m’n fietsbroek eindigen mijn bruine benen zo’n 20 cm boven mijn knie en dus ruim voordat mijn bikinibroekje begint.
Niets om me zorgen over te maken dus. Maar toch merk ik dat ik onbewust en bewust rechtop zit en loop als ik in bikini ben. Ik check of m’n billen wel of niet uit m’n bikinibroekje piepen. Ik ben bewust van de plooien en rimpels in mijn buik als ik zit. Tegen de kinderen zeg ik dan altijd: “Ja, meiden dat hoort zo, want zonder dat extra vel, kun je als mens niet rechtop staan.” Geruststellende woorden, maar zelf voel ik me toch een beetje ongemakkelijk met die onvermijdelijke plooien. Om over mijn in mijn vakantiestoeltje geplette benen maar niet te spreken. Natuurlijk snap ik rationeel best dat die benen er anders uitzien als je zit dan als je loopt of staat. Maar ook hier voel ik me ongemakkelijk over.
Kortom, ik voel me mega onrustig als ik in de bewoonde wereld in bikini loop of zit. Alsof de hele wereld naar mij kijkt en daar een oordeel over heeft. Waarbij mijn eigen oordeel waarschijnlijk de meeste invloed heeft. En die onrust demp ik door maar gauw een jurkje aan te trekken voor ik opsta of over strand of camping loop. Of door steeds bezig te zijn met hoe ik sta of zit. Verre van relaxed dus.
Waarom ik mijn bikini stress wil overwinnen?
Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf, heb ik een lijstje van dingen die ik graag wil overwinnen. Omdat ik er wel klaar mee ben, ik het onzin vind dat ik er zo spastisch over doe en vooral omdat ik me wil bevrijden van dingen die me nu nog in de weg zitten. En die bikini stress is er eentje van.
Wat is mijn doel?
Ik besluit eerst maar eens te bedenken hoe ik het dan wel zou willen. Wat is mijn doel? Ik zie gelijk het beeld voor me van mezelf als kind. Totaal niet bezig met hoe ik eruit zie als ik in mijn zwembroek op het strand speel. Gewoon bezig met dat waar ik mee bezig ben.
.
Spanje 1967 – 2 jaar – ontspannen in mijn zwembroek met mijn moeder
Ook denk ik aan vriendin M waar ik vol verbazing naar keek tijdens de ontgroeningsweek van de studentenvereniging terwijl ze urenlang in haar bikini liep tijdens het corvee, het eten en andere activiteiten. Gewoon omdat het mooi weer was en omdat zij zich daar relaxed in voelde. Ze hield niet haar buik in, zat niet haar bikini steeds goed te doen. Ze was gewoon helemaal zichzelf en totaal niet bezig met wat anderen daarvan zouden vinden. Prachtig. Zo wil ik het dus ook. Mooi rolmodel.
Dat is mijn doel: ontspannen mezelf zijn in bikini met volle aandacht bij wat ik aan het doen ben.
Hoe zelf-exposure therapie mij hielp om mijn bikini stress te overwinnen
Mijn oplossing van snel een jurkje aandoen over mijn bikini, hielp lange tijd prima om de onrust te verdrijven. Het helpt me echter niet mijn doel van ‘ontspannen in bikini zijn’ te bereiken. Het verergert zelfs het probleem. Hoe meer je namelijk toegeeft aan ‘onrust dempen’ en gaat vermijden wat je spannend vindt, hoe erger je probleem wordt.
Wil ik van mijn onrust afkomen en ontspannen in bikini, dan moet ik dus leren met mijn onrust te leven en de confrontatie met mezelf aan te gaan. Ik besluit de proef op de som te nemen. We blijven een paar dagen op deze camping staan en ik besluit twee dagen lang in mijn bikini te blijven zonder iets erover aan te trekken. “Het is D-day vandaag” zeg ik tegen m’n lief.
Exposure therapie in bikini
Het begint onwennig: “Ik ga toch niet ontbijten in mijn bikini?” Maar ik besluit het toch te doen. Ik zit in mijn mini-campingstoeltje met mijn geplette benen, m’n buikrimpels en m’n duo-penotti benen en eet m’n broodje, lees een boek, kijk om me heen. De onrust blijft. Ik kijk om me heen hoe anderen in bikini bewegen en vraag m’n lief of hij nou ook met dit soort dingen bezig is (nou NOT!). Dan komen de momenten dat ik normaal een jurkje aan zou schieten, maar ik doe het niet. Zo loop ik in bikini naar het toilet, doe een afwasje, haal wat te drinken bij de campingwinkel, loop in bikini over straat naar het strand en weer terug. Ik rommel wat rond de tent en doe mijn normale dingen maar nu in bikini.
Ik kan die eerste dag niet zeggen dat de onrust al weg is. Ik kan wel om mezelf en mijn experiment lachen. De tweede dag gaat het al veel beter. Ik merk ook dat het gemakkelijker wordt als ik rustig blijf ademen en me blijf focussen op wat ik aan het doen ben in plaats van op mijn bikini en hoe die zit. Wat ook helpt is om mezelf eens wat kritische of geïnteresseerde vragen te stellen, zoals:
- Klopt het wel dat ik denk dat iedereen op me zit te letten? Lekker narcistische gedachte eigenlijk. Dat bedenken relativeert enorm.
- Als ik als kind ontspannen in mijn zwembroek kon zijn, dan heb ik het dus in me om het ook nu weer te kunnen. Een fijne gedachte.
- Als die andere mensen net zo in elkaar zitten als ik, dan zijn ze veel te druk met zichzelf, om ook met mij bezig te zijn. Deze gedachte hielp heel goed.
- Hoe deed ik dat nu eigenlijk als kind toen ik nog ontspannen in mijn zwembroek speelde. Waar lette ik dan op? Tja, gewoon op waar ik mee bezig was natuurlijk.
- Hoe bewegen mensen eigenlijk die relaxed in hun bikini lopen? Nou, die lopen helemaal niet met hun buik ingetrokken en strak rechtop. Eigenlijk ziet dat strakke, gespannen er helemaal niet aantrekkelijk uit. En mensen die ontspannen rondlopen en helemaal in hun lijf zitten juist wel. Net zoals mijn vriendin M.
Zo leerde ik door te blijven ademen, mezelf te ontspannen (ondanks de onrust), rolmodellen te observeren en door mijn gedachtes uit te dagen in twee dagen vele malen ontspannener in mijn bikini te kunnen zijn. Exposure therapie helpt dus. Nu maar hopen dat het vaker mooi weer wordt deze zomer.
Ook zelf aan de slag met iets dat je nu in de weg zit? Download hier de oefening die je hierbij kan helpen.
Gerelateerde blogs
- Niets dwangmatig is mij vreemd
- Over rokjesdag en bikinistress (of zwembroek natuurlijk)
- Emoties en onrust grootste trigger eetbuien
- Een eetbui is als een dreinend kind
Deze blog verscheen eerder in september 2017 maar deze week ging het in sessies zoveel over bikini-stress, dat ik het leuk vond deze blog weer bovenaan te zetten.
18 thoughts on “Exposure therapie in bikini”