Vliegende vaart. Ik fiets naar de stad. Wind door m’n haar. Plots zie ik ze fietsen. Tientallen nieuwe studenten. Een groepje rode shirtjes. Een groepje met bloemenslingers om hun nek. Aan hun twijfelende blik en houding te zien duidelijk nog niet bekend in Utrecht. Oplettend fietsen ze achter iemand aan. Hun intro-pappa of –mamma? En ik denk “Ah, gossie”. Lees verder
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik na 25 jaar opeens een eetbuigedachte kreeg en vervolgens een flinke angst om ook echt eetbuien te krijgen. Het voelde als the beast is back en daar had ik dus geen zin in. Verre van dat zelfs. Inmiddels ben ik een jaar verder en wat ik heb gedaan om de angst los te laten en niet in eetbuien te duiken, blijkt te werken. Tijd dus om mijn tips met jou te delen. Want als ik het kan, dan kun jij het ook. Hier komen ze. Lees verder
Wat hebben een rotsklimmer en een eetstoornis nu met elkaar te maken? Niet veel zou je zeggen. Toch was er veel dat me raakte en inspireerde afgelopen week bij het zien van de bloedstollende film Free Solo. Stel je eens voor dat deze inzichten je kunnen helpen op weg naar een vrij leven zonder eetstoornis en bij het realiseren van je dromen.
.
Kan ik het wel? Heb ik wel het juiste gekozen? Van de zenuwen moet ik naar het toilet. Over een paar minuten moet ik in een overvolle zaal in één klap een plank doormeppen met daarop mijn hardnekkigste negatieve overtuiging ever: niet goed genoeg. Maar is deze wel de ergste? De juiste? Kan ik niet met wat beters komen én lukt het me wel die plank door te slaan? Ben IK wel goed genoeg? Hoe kom je van een diep gewortelde niet goed genoeg overtuiging af? Lees verder
Stop, roep ik naar m’n lief. De Italiaanse zon brand genadeloos. Zweet gust van m’n lijf. Kromgebogen hang ik over het stuur van m’n fiets in de schaduw van een piezelig boompje. M’n benen zwabberen. M’n armen trillen. De energie is op. Ik luister naar m’n lijf. Ik stop en eet en drink. Ik eet om te kunnen fietsen door dit prachtige land. Doe jij dat ook? Eten om te kunnen sporten? Of sport jij om te kunnen eten? Lees verder
Pffffff, wat stom van me. Ik zit met Annelot, 20 jaar, aan tafel. “Ik wil nu echt eens van het laatste staartje van m’n eetstoornis af”, verzucht ze. Ik leef mee, luister, vraag waar ze precies nog last van heeft. Opeens zeg ik “Dat klinkt als hoe ‘normale mensen’ omgaan met eten. Volgens mij doe je het hartstikke goed en heeft dit niets meer met een eetstoornis te maken”. Ik zie de opluchting op haar gezicht. Dat was de bevestiging die ze nodig had. Oeps…. en die was ik nou net helemaal vergeten te geven. Terwijl dat natuurlijk één van de belangrijkste vragen is om te beantwoorden: Wanneer ben je hersteld van een eetstoornis? Lees verder
Het is 17.43. Ik laat de laatste klant uit, haast me de trap op naar de woonkamer, keil de kopjes in de vaatwasser en gris m’n dossiers mee naar kantoor om zo snel mogelijk de werkdag af te ronden. In rap tempo verstuur ik huiswerkopdrachten en facturen, werk dossiers bij en beantwoord de meest dringende mailtjes. Dan laat de pingel van de wasmachine me overduidelijk weten dat ‘ie klaar is en dat de was opgehangen wil worden. Intussen valt mijn blik op een gemist appje van zoonlief: hij wil ook mee-eten. “Pfff, oh ja eten, ook dat nog.” Ik zucht en denk: “We halen wel een diepvriespizza. Ik ben er wel klaar mee voor vandaag”. Lees verder
Sylvia Aimee
had de wereld aan haar voeten. Schreef en zong haar haar eigen liedjes, deed mee aan De Beste Singer Songwriter van Nederland, speelde bij De Wereld Draait door. Tot ze zo bang werd om het niet perfect te doen, dat ze compleet stopte met muziek maken. Om vervolgens te belanden in een eetstoornis. In deze gastblog deelt ze haar verhaal, haar story of hope, haar nieuwste lied “Stories” en een boodschap aan jou. Lees verder
“Een eetstoornis, daar kom je toch nooit vanaf?” hoor ik vaak. Op zo’n moment komt de tijgerin in mij boven en wil ik roepen “WEL!!!!”. Dan haal ik adem en zeg rustig: “Het is niet gemakkelijk, maar een eetstoornis daar kun je echt vanaf komen! Ik ben er zelf het levende bewijs van.” Precies 25 jaar geleden, na zeven jaar gevangen te hebben gezeten in mijn boulimia, gooide ik het roer om. Hoe, dat lees je hier. Lees verder
“Wat ik nou heb gehoord…….…” M’n lief is amper thuis of hij steekt al van wal met een bevlogen verhaal van Richard Krajicek op de radio. Over wat toptennissers onderscheidt van middelmatige tennissers. Ik luister vol aandacht en weet gelijk “Daar kan ik wat mee!”. Want zijn twee top tips kunnen het verschil maken tussen blijven hangen in eetstoornisgedrag (of welk probleem dan ook) of de omslag maken. Lees verder
Woensdagmiddag 17.53. Met tegenzin zet ik de computer uit. We moeten eten. Na het eten zegt m’n lief: “Zullen we een stukje wandelen?”. Alles in mij roept: “NEEEEE!”. NEE van “Ik moet nog zoveel en ik krijg het niet af”. NEE van stress in mijn lijf. NEE van “Ben jij gek! Je gaat toch niet ontspannen NU?!” Toch zegt iets in mij JA. Ik stap over de drempel het zonnetje in en het kwartje valt. Had die slavendrijver me toch weer te pakken. Lees verder
Tijdens een borrel praat ik met vriendin M. over ‘eten en gewicht’. Ze zegt, met frustratie in haar stem: “Bij het uitdelen van discipline heb ik niet vooraan gestaan. ’s Ochtends neem ik me nog voor om niet te snoepen, maar aan het einde van de dag doe ik het toch”. Ik kijk haar aan en vertel dat het daaraan niet ligt en ook niet aan haar. Lees verder
Er is iets dat ik bijna het liefst van alles zou willen: zingen! Ongeremd. Onbevangen. Maar ik durf niet. Ik blokkeer mezelf. Ik begin er niet aan, stel het uit en parkeer mijn verlangen tot later. Tot ooit. En intussen voel ik me er onhandig en ongelukkig over. Maar het kriebelt, het lonkt, het wil gehoord worden. Dus ga ik ermee aan de slag. Lees verder
Kerst gezellig? Nou niet als je last hebt van een eetstoornis als boulimia of binge eating. Dan kun je namelijk behoorlijke stress ervaren. Vanwege het (ongezonde) eten dat overal aanwezig is, alle sociale verplichtingen en dat het ook nog eens gezellig MOET zijn. Kerst kan het gevoel opleveren volledig de controle kwijt te zijn en flinke angst oproepen voor doorslaan met eetbuien. Hoe krijg je jezelf tot rust? Lees verder
’t Is 00.12 uur ’s nachts. Ik klap m’n laptop dicht. Om me heen vellen papier, krabbels, gedachtegangen. Morgen is de boekpresentatie en ik ben nog niet tevreden over m’n praatje. Over geen van de vier praatjes die ik tot nu toe heb geschreven trouwens. Ik geef ’t op, poets m’n tanden en kruip in bed tegen het heerlijk warme lijf van m’n lief….. Maar ook dat helpt niet. M’n hoofd piekert de rest van de nacht door terwijl ik wakker lig. Lees verder