Liever onverdoofd door het leven
Koningsdag 2019. Ik kom buiten na de film Dirty God. Een rauw en kwetsbaar verhaal over een jonge vrouw die verminkt na een zuuraanval haar leven weer moet oppakken. En tegelijkertijd het verhaal van debuterend actrice Vicky Knight die voor het eerst in haar leven steeds meer blootgeeft van zichzelf en haar door brandwonden getekende lijf. Ik ben er stil van.
Nog knipperend met m’n ogen van het zonlicht buiten, leun ik over de leuning van de Oude Gracht in Utrecht. Ik kijk naar sloepen die geruisloos door het kabbelende water varen met oranje uitgedoste feestvierders, druk pratend, een drankje in de hand. Ik observeer en voel tranen opborrelen.
.
Verdoving en vergetelheid
Hoe ingewikkeld moet het zijn om zo op te vallen met je verminkte uiterlijk. Hoe om te gaan met schrik en afschuw in ogen van omstanders? Met harde en confronterende opmerkingen?
Hoe moet je omgaan met je eigen gevoelens, onbegrip en afschuw iedere keer als je in de spiegel kijkt. Hoe begrijpelijk is het ook om dan verdoving en vergetelheid te zoeken in drank, drugs en nachtleven. Om vervolgens te moeten voelen dat het probleem daarmee niet weg is.
Ook ik zocht jaren verdoving en vergetelheid. Door vooral niet stil te staan bij mijn gevoelens van eenzaamheid of overprikkeling, maar hard te werken. Door me sterker voor te doen dan ik ben en uit te stralen dat ik niemand nodig had. Door eetbuien, braken en diëten in te zetten als tranquillizers en afleidingsmanoeuvres voor wat er werkelijk aan de hand was.
Het bleek niet de oplossing. Met de verdoving van mezelf verdwenen namelijk niet alleen nare gevoelens, maar ook de fijne. Ik voelde ook steeds minder verbinding, geluk en liefde.
Onverdoofd
Herstellen van een eetstoornis gaat om leren leven met jezelf en de pijn, eenzaamheid, verwarring, paniek, schaamte en angst die leven met zich meebrengt. Onverdoofd.
Na het achter me laten van diëten, eetbuien en braken heb ik pas echt leren voelen. Onverdoofd voelen hoe ik me voel. Vrolijk als de zon schijnt. Narrig als ik gestrest ben of ergens niet uit kom. Eenzaam op z’n tijd. Paniekerig. Chagrijnig. Als een hoopje ellende huilend en mezelf wiegend in een hoekje op de grond tijdens m’n scheiding. Maar ook momenten dat ik tot tranen geroerd zielsgelukkig kan zijn. Met m’n lief, aan tafel discussiërend met onze kinderen, door kunst, een film, gesprekken, een prachtige sterrenhemel en zo veel meer.
Pas als je onverdoofd de pijn van het leven en jezelf kunt accepteren, ontstaat er ruimte om werkelijk liefde en geluk te laten binnenkomen. Je kunt namelijk niet eenzijdig verdoven.
Mijn tranen aan de Oude Gracht zijn niet alleen om de film. Het zijn ook tranen van een diep geworteld besef van aanwezig willen blijven. Van het leven willen voelen. Zowel de rauwheid en pijn als vreugde en geluk. Onverdoofd. Ik zou niet anders meer willen.
Meer lezen over actrice Vicky Night die werkelijk heeft moeten leren leven met brandwonden en pas na vijftien jaar haar lichaam durfde tonen, lees dan dit interview met haar in de Linda.
13 thoughts on “Liever onverdoofd door het leven”