Mijn eetstoornis: hoe het ooit begon
Iedereen met een eetstoornis heeft zijn of haar eigen verhaal. In dit blog deel ik mijn verhaal. In de hoop dat dit jou ook helpt jouw verhaal te vertellen en in de hoop dat met ieder verhaal dat wij durven te vertellen, anderen ons beter kunnen begrijpen en helpen. Er zijn namelijk nog steeds te veel mensen die in hun eentje worstelen met hun eetstoornis. Delen helpt.
.
Waarom?
Als je geen eetstoornis hebt of hebt gehad is het soms onvoorstelbaar. Waarom doen mensen dit? Waarom honger je jezelf uit? Waarom spuug je je eten uit? Waarom verpest je je ingewanden door onverantwoorde hoeveelheden laxeermiddelen te gebruiken? Waarom vreet je jezelf zo vol dat je maag dreigt te scheuren? Ik weet het. Het is bijna niet te geloven, niet voor te stellen. En toch hebben 160.000 mensen in Nederland Binge Eating Disorder, 22.500 mensen boulimia en 5.500 mensen anorexia. Waarom?
Ieder z’n eigen verhaal
Iedereen met een eetstoornis heeft zijn of haar eigen verhaal. Met een eigen begin, een eigen verloop en eigen einde (positief of helaas soms negatief). Natuurlijk zijn er overeenkomsten in wat mensen doen, hoe ze tegen hun lichaamsbeeld aankijken, hoe het met hun zelfvertrouwen is gesteld. Maar de verhalen erachter, het begin, is voor iedereen anders. Bij de een begint het met een onzekerheid die er als baby al in zat, bij de ander bij een traumatische gebeurtenis en bij weer een ander begint het in de onzekere puberteit. Geen verhaal is hetzelfde. Daarom vertel ik hier mijn verhaal.
Zorg dat je klein of dun bent
Bij mij begon het in mijn puberteit, zo rond mijn 15e jaar. Ik was een van de langere meisjes van de klas. Niet te dun en zeker niet te dik. Ik was onzeker, maar kon dat aardig verbloemen door zo goed mogelijk in te spelen op wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Tegelijkertijd probeerde ik zonder dat iemand daar last van had mijn eigen ding te doen. Best hard werken dus. Observeren en aanvoelen werden hierbij mijn belangrijkste maatjes. Daardoor kon ik ook heel goed zien dat kleinere meisje meer aandacht kregen en beschermt werden en lange of dikke meisjes minder in trek waren. “Die konden zichzelf wel redden”. Na een flinke griep was ik flink afgevallen en kon ik minder eten en kijk, opeens was er ook zorg voor mij. Vanaf dat moment ging ik tussen de middag steeds vaker mijn brood weggooien of niet helemaal opeten. Verder at ik normaal. “Het ging prima zo.” Ik was nog ver van een eetstoornis. Maar overtuiging nummer 1 en 2 waren al wel geboren: “Hoe dunner/kleiner, hoe meer aandacht” en “Hoe groter/dikker hoe minder waardering je krijgt”.
Hollands Welvaren? Ze zullen wel dik bedoelen.
Na de middelbare school ging ik in Utrecht op kamers. Vrijheid! Wat een heerlijkheid. Interessante studie, nieuwe vriendschappen, een heerlijk studentenhuis en onbegrensd heerlijk eten en drinken. Totdat de huisarts constateerde dat 10 kilo aankomen in nog geen jaar misschien wat veel van het goede was. “Au!”. Opeens viel ik in de categorie “te dik” en ik wist wat dat betekende: afwijzing. M’n kleren zaten niet lekker en als ik om me heen keek vond ik iedereen mooier en dunner dan dat ik was. Ik ging me verhullen in ruime kleren, dan voelde ik me tenminste nog dun. Ik werd hypergevoelig voor opmerkingen van anderen. Als iemand zei “Wat zie je er goed uit”, dacht ik “Dik”, als iemand zei “Zo, Hollands welvaren”, dacht ik “Dik”. Kun je nagaan als iemand zei “Je bent wat steviger geworden”. Ik voelde me dik, onsmakelijk dik.
Kies nooit een mager vriendje
Als je je al dik voelt, dan kun je maar beter niet een mager vriendje kiezen. Maar die had ik dus wel. Ik voelde me steeds onzekerder en dikker worden. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat hij me aantrekkelijk zou vinden en bij me zou blijven. Ja, beetje eenzijdige blik had ik wel in die tijd 🙂 . Ik had al eerder geprobeerd af te vallen, maar dat jojo-de er altijd lekker weer aan. Maar toen hij vier weken met z’n ouders naar Amerika ging, volgde ik een crash dieet. In vier weken tijd viel ik 10 kilo af. Apetrots was ik op mezelf en mijn zelfbeheersing. De complimenten stroomden binnen en ik voelde me zelfverzekerder dan ooit, kocht korte rokjes, vlotte shirtjes. Zie je wel? “Als je dun bent is het leven goed”.
De ultieme oplossing
Tja, maar wat dan? Zolang ik zelf m’n eten klaarmaakte ging het goed. Ik bande alle vetten uit mijn eten, at bergen groenten en uitsluitend mager vlees. Snoepte bijna niets. Maar als ik bij iemand ging eten of als ik uit eten ging, raakte ik in paniek. Vooral van vette sauzen. Ik werd zo bang om dik te worden, dat ik besloot een keer te proberen mijn vinger in mijn keel te steken. Gewoon voor 1 keer. Niet vaker. Maar die vlieger ging helaas niet op. Dit was de ultieme oplossing voor noodgevallen. Dat het niet bij deze uitzondering bleef, had ik toen niet kunnen verwachten. Ik was op een soort glijdende schaal terecht gekomen van kwaad tot erger. Waren het eerst alleen maar etentjes buiten de deur en vet eten waar ik van in paniek raakte, inmiddels was ik ook panisch als ik een paar zoutjes had gegeten, taart, koek of drop. Dat werd verboden voedsel en dat moest zo snel mogelijk m’n lichaam uit. De hele dag door was ik in gedachten bezig met eten.
Animatiefilmpje over hoe een “Kiwi-vogeltje” verslaaft raakt.
Gevangen
Tegelijkertijd ontdekte ik dat eten er ook voor zorgde dat ik me kon afsluiten van de wereld. Dat als ik moe was van het continu op anderen af te stemmen, tot rust kon komen. Zolang ik bezig was met kauwen en eten van grote hoeveelheden verboden voedsel, hoefde ik me niet bezig te houden met mijn gevoelens, mijn eenzaamheid en onzekerheden. De enorme paniek en schaamte na die eetbuien, kon ik te lijf met mijn ultieme oplossing. Het cirkeltje was rond. Dit hield ik jaren vol zonder dat ook maar iemand het door had (op m’n vriend na die het op een gegeven moment wel wist). Net als toen ik 15 was, kon ik nog steeds heel goed net doen of er niets aan de hand was, kon ik aan de verwachtingen van anderen voldoen en stiekem mijn eigen gang gaan. Mijn oplossing was mijn eetstoornis. Hiermee hield ik mezelf 7 jaar lang gevangen zonder echt te leren omgaan met moeilijke situaties, zonder mezelf echt te leren kennen, mezelf te ontwikkelen en echt te laten zien. 7 jaar voor een deel verloren tijd en dat maakt me nog steeds soms verdrietig: het verhaal van mijn eetstoornis.
Wat is jouw verhaal?
Waar is het bij jou ooit begonnen en hoe is het bij jou gelopen? Deel je verhaal in het reactieveld hieronder (onder je eigen naam of anoniem, net hoe het voor jou veilig voelt).
Ook als je wat herkent in mijn verhaal, ben ik benieuwd naar je reactie. Deel het in het veld hieronder. Of help eetstoornissen bespreekbaar te maken en de drempel te verlagen voor het zoeken naar hulp en deel dit artikel met jouw vrienden via de buttons hieronder.
16 thoughts on “Mijn eetstoornis: hoe het ooit begon”