Taboe doorbreken geeft lucht

Wat een bijzondere jaren heb ik achter de rug! Ik ben ontroerd, geraakt en vooral geïnspireerd door de mooie en open gesprekken met vrouwen en mannen die een eetstoornis hebben of ooit hadden. De opluchting die het geeft om eindelijk je verhaal te durven delen, een luisterend oor te treffen. Met zowel schaamte en kwetsbaarheid als de lichtheid en humor die een gesprek onder gelijkgestemden met zich meebrengt.

.

Taboe doorbreken geeft lucht

Toch zoekt slechts 6% van de mensen met eetbuien hulp. Vanuit schaamte, schuldgevoel, walging en het gevoel van niemand tot last te willen zijn. En dat terwijl het doorbreken van het taboe één van de belangrijkste succesfactoren is naar het achter je kunnen laten van een eetstoornis. In 2013, toen ik net begon met Vrij van Eetstoornis, schreef ik dit blog. 

.

Bevrijd van Boulimia

Lang geleden (van mijn 20e tot 27e) had ik de eetstoornis boulimia, een ernstige eetverslaving die mijn leven beheerste. Ik heb me daar uiteindelijk zelf van weten te bevrijden. Ik heb dit destijds met maar weinig mensen gedeeld en ben “gewoon” verder gegaan met mijn leven. Nooit meer over gehad, niet bewust, maar het liep zo.

Daarna ben ik zo’n 20 jaar met andere dingen bezig geweest: marketing, training en coaching. Met in mijn achterhoofd het idee om “ooit nog eens wat te doen met eetstoornissen”. Daarna ben ik jaren bezig gegaan met verdieping in alles wat met eetstoornissen te maken had, maar het kwam nooit tot concrete plannen. Totdat ik in de zomer van 2013 besefte dat het moment van “Ooit” NU was gekomen.

.

Mijn droom

Inmiddels deel ik met mensen mijn droom “Vrouwen met eetbuien en boulimia zich helpen bevrijden van hun eetstoornis”. En ben overdonderd door de reacties die dit oproept. In persoonlijke gesprekken maar ook via twitter of facebook.

• De vrouw die wel met mij wilde delen hoe haar leven was toen zij een eetverslaving had, maar die hier verder niet mee in de openbaarheid wil komen omdat andere mensen hier mogelijk misbruik van kunnen maken.
• De man die, tijdens een lunch, aangedaan vertelt over zijn zus die al 20 jaar een eetverslaving heeft, maar die hij niet kan bereiken en helpen omdat zij er niet over kan praten.
• De vrouw die worstelt met haar boulimia en gebrek aan support vanuit haar omgeving. En die zich gesteund voelt doordat ik een luisterend oor biedt en vertel hoe ik van boulimia ben afgekomen.
• Een vriendin die mij vraagt waarom zij het destijds nooit gemerkt heeft dat ik een eetstoornis had, mij bevraagt over die periode en zich zelfs nog zorgen maakt of zij niet oplettender had moeten zijn.
• De cateraar tijdens een netwerkbijeenkomst die, nadat ik verteld heb wat ik doe, steeds zeer omzichtig met de snacks langs mij loopt, waarschijnlijk in de gedachte dat een “ex-eetverslaafde” geen bitterballen eet.
• De moeder die ik spreek langs het voetbalveld en die mij vertelt dat zij ooit ook een eetverslaving heeft overwonnen. Die het heerlijk vindt om hier met mij, als lotgenoten onder elkaar, over te praten maar die daar verder nooit met anderen over wil praten.
• De vele mensen die mij lieten weten geïnspireerd te zijn door mijn verhaal, zoals deze reactie:

“Wilde je even laten weten dat ik geïnspireerd was door je bij de workshop afgelopen vrijdag, geweldig de positieve energie die je uitstraalt! Ik heb ook bewondering voor je mededeling dat je zelf vroeger een eetstoornis had, je zei zelf al dat het een taboe is. Dus dat jij dat doorbreekt en de bevrijding waar je het over had, vond ik erg mooi om mee te maken”

• De vrouw, die ooit anorexia had, met wie ik een wandeling maak terwijl we elkaar onbevangen bevragen over onze eetverslavingstijd. Terugkijkend op de vreemde tijd waarin zij bijna niets at en ik wel at maar alles weer uitspuugde. Over niet durven voelen, over eenzaamheid en je afgesloten voelen van de rest van de wereld. En over hoe lekker we nu in ons vel zitten en genieten van het leven.

En zo heb ik iedere dag dit soort mooie gesprekken. Gesprekken die de lucht klaren, die lucht geven aan ervaringen en vragen die jaren taboe zijn geweest. Gesprekken die mij motiveren om door te gaan met waar ik mee bezig ben. Die mij inspireren tot het ontwikkelen van trainingen en een boek. En die mij inspireren mijn verhaal te vertellen. Omdat ik merk dat alleen al het vertellen van mijn verhaal, mensen de ruimte geeft hier nu ook eindelijk over te gaan praten. En wat een opluchting dat is.

.

Hoe ging het verder na 2013?

Na deze blog uit 2013, ben ik inderdaad gestart als therapeut en help ik mensen zichzelf  bevrijden van eetbuien, boulimia en een dwangmatige relatie met eten en gewicht. Mijn boek is er gekomen en in de zomer van 2019 start ook de opleiding tot ervaringsdeskundig eetstoornistherapeut. Ook ben ik meer gaan schrijven over schaamtemomenten, eenzaamheid, worstelingen en lastigheden die gepaard gaan met het hebben van een eetstoornis. Hierbij dus nog wat linkjes naar meer inspiratie en leesvoer.

Het belangrijkste om hieruit mee te nemen is: weet dat je niet alleen bent én dat 100% herstel echt mogelijk is.

• Mijn allergrootste schaamte: Een emmer kots in de kast.
• Wat een blunder. Moet ik nu lachen of me enorm schamen?
• Kom uit de kast met je eetbuien. World Eating Disorder Action Day.
• Je eetstoornis is maar een deel van jou.
• Hoe vertel ik mijn omgeving dat ik een eetprobleem of eetstoornis heb?
• Boek Bevrijd jezelf van eetbuien & boulimia

Openheid geeft dus lucht!

Wat zou jij willen delen? Aan welk taboe of welk schaamtemoment zou jij lucht willen geven?