Wat een blunder! Moet ik nu lachen of me enorm schamen?

Deze week kwam ik achter een enorme blunder van mezelf. En achter iets dat bij mij voorgoed veranderd is ten opzichte van vroeger. Iets waar iedereen wat aan heeft. Jij ook? 

“Mam, we hebben je fiets gevonden”. Onze dochter kwam aangerend. Mijn een half jaar geleden gestolen fiets stond verdorie brutaal en pontificaal geparkeerd voor onze eigen Albert Heijn. “Die dief durfde!” De adrenaline gierde door m’n lijf en strijdvaardig liepen we richting gestolen fiets. Het was ‘m met alles er nog op en aan. “Potverdorie, wie zou de dief zijn?”. Zenuwachtig stonden we voor de Appie. Want wat moet je doen als die dief naar buiten komt en stampij gaat maken? Ik belde de politie – natuurlijk had ik in december keurig aangifte gedaan – die beloofde gelijk iemand langs te sturen. In de tussentijd bleven we gespannen om ons heen kijken. Er kwam niemand.

Ik keek nog eens naar mijn fiets. Opgetogen kijkend naar alle unieke details: de bijna mooi van lelijkheid bruine kleur en gouden spatborden, de Donald Duck bel, de hendel waarmee je het zadel naar boven en naar beneden kan doen. En naar het slot dat toch wel heel erg op mijn eigen slot leek. “Dat is vreemd. Waarom zou een dief mijn slot gebruiken?” Er begon wat te knagen. “Ik zou toch niet zelf…………?”. Ik durfde het niet eens uit te spreken. Ik keek nog eens naar het slot en dacht “Toch even proberen”. Vertwijfeld pakte ik mijn fietssleutel, stak ‘m in het slot en……….. draaide zo mijn eigen slot open. Oeps.

En zo bleek mijn “gestolen fiets” gewoon al een half jaar veilig voor de Appie te hebben gestaan. Gewoon door mij zelf geparkeerd en nooit meer meegenomen. Niet gestolen. Wat een blunder! Blijkbaar was ik, na het boodschappen doen, vergeten dat ik met de fiets was. Niet zo gek want we wonen 50 meter van de supermarkt en ik loop meestal. Maar waar was ik met mijn hoofd? “Embarrassing”.

En toen? Ik belde de politie, legde het hele geval uit, trok de aangifte in (want anders zou ik zelf op een ‘gestolen fiets’ rijden) en App-te de kinderen over mijn blunder. Vervolgens keek ik m’n lief in zijn ogen en vroeg toch wat onzeker “Hou je nu nog wel van mij?” wat hij gelukkig beaamde. En daarna dronken we een feestelijk drankje op de goede afloop terwijl ik steeds zeer blij naar mijn fiets keek. We spraken en lachten met de kinderen eindeloos over wat ‘Een bak en een blunder’ dit toch was en op dat moment realiseerde ik me hoe ik veranderd was.

Vroeger vrat ik me op over m’n blunders

Ik ben altijd eerlijk geweest over fouten die ik maakte. Vooral als ik iets van iemand anders kapot had gemaakt of ik iemand anders door mijn fout benadeelde. Maar als ik een fout direct kon herstellen zonder dat iemand het in de gaten had, deed ik dat het liefst. De stress, angst, schrik, paniek die dat met zich mee bracht, verstopte ik direct in mezelf. “Wegstoppen en niet meer over hebben”. En lachen erom? Nou, misschien een paar jaar later, maar zeker niet direct. Wel schaamde ik me nog dagen, sliep er slecht van, had ‘onverklaarbare eetbuien’ en zat eindeloos te piekeren hoe ik het anders had moeten doen.

En nu? Ik blunder met een lach en soms een traan

Terwijl we zo zaten te lachen over mijn fiets blunder, realiseerde ik me opeens hoe anders ik het nu doe. Natuurlijk schaam ik me nog steeds wel eens over mijn fouten, maar er zijn een paar dingen die ik nu helemaal anders doe:

• Ik uit gelijk mijn twijfel en zorgen zodra ik ze op voel borrelen.
• Ik zie mijn blunders of fouten als leermomenten.
• Ik ben veel milder naar mezelf en kan daardoor ook om mezelf lachen.
• Ik deel mijn blunders met anderen en dan blijken het vooral ook heerlijk lachwekkende anekdotes.
• Als ik twijfel of iemand mij nog wel leuk vindt na zo’n blunder, check ik het gewoon. Dat scheelt een hoop gepieker. En weet je? Tot nu toe vinden ze me eigenlijk alleen maar leuker. Nobody is perfect.
• En ik geloof met volle overgave dat ik goed ben zoals ik ben met alles dat daarbij hoort.

Wat ik ook heb geleerd is dat ik eerst even bij de supermarkt moet kijken als ik m’n fiets nog een keer kwijt ben . Sinds afgelopen week is het sowieso een gevleugelde uitspraak bij ons thuis als iemand iets kwijt is “Heb je al bij de Appie gekeken?”. Grapjassen zijn het!

Meer schaamte- en liefdevolle verhalen? Lees dan ook:

• Een emmer kots in de kast
• Wat gaat er mis als de liefde voor jezelf ontbreekt 
• 10 stappen om paniek om te zetten in kracht

Hoe ga jij om met blunders en fouten?

Ik ben benieuwd hoe jij omgaat met blunders of fouten. Schaam je je hiervoor of kun je erom lachen? Deel je ervaring.

.