Mijn lijf heeft last van mij
Grrrr. Wat baal ik. Ik lijk wel een oud wijf. Ik heb steeds meer lichamelijke klachten. Na jaren is opeens m’n eczeem (met gek makende jeuk) terug. En nu ook nog een oude kwaal die al twee weken lang heftig opspeelt. Mijn onderrug zit helemaal vast. Bij iedere beweging schiet het erin, ik slaap slecht, kan nauwelijks rechtop zitten en lopen en alleen bij de gedachte aan yoga en sporten krijg ik al pijnvisioenen. Ik ben boos en gefrustreerd. Totdat ik opeens denk aan wat ik uit de NLP leerde. Lees verder
Pffff, dat valt niet mee, vertellen wat een eetstoornis inhoudt op zo’n manier dat je omgeving het ook echt begrijpt. Zo wil Chantal haar vriend wél vertellen over haar eetprobleem, maar weet ze niet hoe en waar te beginnen. Door de spanning die dat met zich meebrengt, wordt ze steeds zo overmand door emoties, dat het uitleggen al helemaal niet meer lukt. Niet vertellen is echter ook geen optie meer. Hoe pakt je het dan wel aan? 
“Wat ik nou heb gehoord…….…” M’n lief is amper thuis of hij steekt al van wal met een bevlogen verhaal van Richard Krajicek op 
Tijdens een borrel praat ik met vriendin M. over ‘eten en gewicht’. Ze zegt, met frustratie in haar stem: “Bij het uitdelen van discipline heb ik niet vooraan gestaan. ’s Ochtends neem ik me nog voor om niet te snoepen, maar aan het einde van de dag doe ik het toch”. Ik kijk haar aan en vertel dat het daaraan niet ligt en ook niet aan haar. 
Er is iets dat ik bijna het liefst van alles zou willen: zingen! Ongeremd. Onbevangen. Maar ik durf niet. Ik blokkeer mezelf. Ik begin er niet aan, stel het uit en parkeer mijn verlangen tot later. Tot ooit. En intussen voel ik me er onhandig en ongelukkig over. Maar het kriebelt, het lonkt, het wil gehoord worden. Dus ga ik ermee aan de slag. 
Het is vier uur ’s middags. Harald en ik zitten al de hele dag achter zijn computer de laatste correcties van mijn boek door te akkeren. Non-stop. Met ons hoofd bijna in de computer. Hij wrijft pijnlijk over zijn nek en schouder en gaat steeds verzitten. Overbelast dat is duidelijk. Met mij is het al niet veel beter. Hoe komen we hier doorheen? Hoe kom je überhaupt ongeschonden door drukke tijden? 
Ik voel dat ik alles loslaat. Even niet meer hoeven denken, doen of voelen. De onrust verdwijnt. Alleen ik. Even afgesloten van de wereld. Complete overgave. Rust. Tja, dit klinkt als een eetbui, ik weet het. Toch is niets minder waar. Het is een simpele yoga-oefening. Ook uitproberen? 
Ik had die dag al negen uur gemediteerd, ongemakkelijk zittend op een matje op de vloer. M’n lichaam deed aan alle kanten pijn: mijn rug, m’n schouders, m’n knieën, m’n heupen. Toch zat ik er klaar voor: de meditatie van 18.00 tot 19.00 uur op dag vijf van mijn 10-daagse Vipassana meditatie cursus. Toen kwam de instructie: “Het komende uur mag je helemaal niets meer bewegen: niet je benen, schouders, hoofd, armen, niets.” Het complete uur mocht ik niet verzitten, niet verschuiven, niet wiebelen, niet aan mijn neus kriebelen. Het zweet brak me acuut aan alle kanten uit. Wat nu? 
“Zeg hoe is het eigenlijk met jouw ei? Gebruik je het nog wel eens?”, vraagt vriendin M. Ik kijk haar wazig aan. “Ei?”. “Ja” zegt ze “Jij deed toch altijd zo’n ei om je heen?”. En dan begint me wat te dagen: mijn ei, mijn hulpmiddel in bange dagen, mijn redder in de nood, mijn rust- en comfortbrenger. Hoe kon ik mijn ei vergeten? Nou bij deze het hele verhaal, want jij begrijpt waarschijnlijk helemaal niet waar ik het over heb. Terwijl je er wel veel aan kunt hebben. 
’t Leven is niet altijd even simpel en hoe je daar zelf mee omgaat al helemaal niet. Weet dat hoe rottig het ook is, hoe ellendig je je ook voelt, er altijd een oplossing is die helpt. In alle gevallen: blijf ademen.